Meerdere delen

Ik lag op de grond met mijn broekje uit. De buurjongen lag op mij en ik voelde gefriemel. De grote groep kinderen was wel zes tot zeven jaar ouder dan ik. Ik wilde er niet zijn, wilde niet leven. Ik deed net alsof ik er niet was, dan gebeurde het niet echt. Hier splitste ik mijzelf in meerdere delen. Een deel dat het meemaakte en een deel voor wie het niet echt gebeurde. Deze nachtmerrie.

Uitgelachen

Nu weet ik dat het wel écht gebeurde. Ik was vijf en ik werd door de groep gedwongen om op de grond te gaan liggen met mijn broekje uit. De buurjongen moest hem erin stoppen. Ik lag daar en ik weet nu wat ze bedoelden met: ‘Stop hem erin!” En ik herinner me dat ik werd uitgelachen.

Schuldig

Ik was stom, smerig, schuldig, vies en een hoer. Ik heb het toegelaten, ik heb het mij laten aandoen. Erover praten durfde ik niet, want ik voelde me schuldig. Daarom heb ik het altijd weggestopt. De daders willen je het zwijgen opleggen, omdat ze weten dat ze zelf schuldig zijn.

TOT NU!

Bespreekbaar

Ik wil niet meer zwijgen, ik kan niet meer zwijgen: ik maak het bespreekbaar. Ik ben niet schuldig, ik was slachtoffer. Ik hoop dat jullie er ook over praten. Ik hoop dat jullie beseffen; dat jullie niet de schuldige zijn, maar diegene die ons dit aan doen en aangedaan hebben.

Accepteer

Stop met jezelf te stigmatiseren en jezelf te veroordelen. Je bent slachtoffer, net zoals ik slachtoffer was. Ik weet nu dat ik slachtoffer ben van seksueel misbruik. Ik erken het, herken het en accepteer het. Hoe zwaar en hoe moeilijk het ook is, want het wegstoppen kost zoveel energie.

Openheid leidt tot begrip!

Ik accepteer mijzelf. Doe je met me mee door jezelf te accepteren?