Hoe je door enorm hard aan jezelf te werken eindelijk weer wat veiligheid had gevonden. En hoe je nu weer even verstrikt dreigt te raken in de overtuiging dat je nergens veilig bent. Omdat seksueel grensoverschrijdend gedrag overal voorkomt. En omdat je wederom ziet dat #victimblaming, ontkenning en ongeloof op je afkomen als je de moed vindt je uit te spreken.

Ik snap je. Er is inderdaad veel mis in Nederland op dit gebied en er moet veel veranderen. Zo is het hoognodig dat we als maatschappij de gevolgen van seksueel grensoverschrijdend gedrag serieus gaan nemen. Dat we elkaar opvoeden om te voorkomen dat we de fout ingaan en slachtoffers gaan omarmen in plaats van beschuldigen.

Maar aan de reacties van de buitenwereld kunnen we helaas weinig doen. En toch geloof ik dat dat geen reden is om je niet uit te spreken. Om niet te gaan staan voor wat je is overkomen. Want ik geloof echt dat dat de enige manier is om onszelf te bevrijden van de enorme last die we met ons meedragen.

Mijn dader dreigde met smaad als ik zou vertellen dat hij me als kind jarenlang had misbruikt. Dat kon, omdat ik uit angst nooit aangifte had gedaan waardoor het was verjaard. Toch besloot ik in 2013 dat het genoeg was en sprak ik me uit op nationale televisie. Er kwam geen aanklacht, wel een brief dat ik niet meer voor ze bestond.

Desondanks ben ik me uit blijven spreken. Steeds meer en steeds vaker. In me was een kracht geboren die nooit meer wilde zwijgen over seksueel grensoverschrijdend gedrag. Nooit meer!

Laten we de stem zijn voor de ervaringsgenoten die (nog) niet durven spreken. Laten we elkaar blijven zeggen dat het niet onze schuld is. Laten we elkaar omarmen, elkaars handen vastpakken en laten we doorlopen op het pad van openheid en heling. Want echt, samen zijn we sterk!

In warme omhelzing, Marianne