Nou ik zit in dit schuitje. Ik wou dat ik mijn schuitje terug kon sturen het verleden in en mijn mond had opengedaan. Maar toen dacht ik dat als ik mijn mond open zou doen, ik naar de gevangenis zou gaan of naar een kindertehuis zou worden gestuurd en mijn zusjes zou achterlaten.

Ik had zes kleine zusjes en ik kon ze natuurlijk te achterlaten bij mijn moeder. Mijn vader was er niet en de dader, de buurman, liep nog vrij rond. Soms moet je kiezen uit twee zware moeilijke wegen en de minst zware kiezen, de keuze maken waar jij het beste mee kunt leven. Ik wist toen niet goed hoe de wereld in elkaar zat. Daarom vind ik nu zo belangrijk om slachtoffers aan te moedigen om te praten. Daarom wil ik mijn verhaal vertellen en overal mijn stem laten horen.

Mijn verhaal moet gehoord worden, niet alleen om mij maar om zoveel mogelijk andere slachtoffers te helpen en hoop te geven. Daarom: doorbreek de stilte, doorbreek de schaamte en de angst. Laat ook je kinderen weten waar ze terecht kunnen als er iets gebeurd wat niet goed voelt. Als ik destijds had geweten dat ik niet fout zat en dat ik mij niet hoefde te schamen voor wat er gebeurde of bang hoefde te zijn: dan had ik gepraat!

Maak duidelijk aan de kinderen, de jeugd onze toekomst: dat praten mag en praten helpt. Ookal durf je het niet, laat je inspireren en zie wat praten kan doorbreken en helen. Doorbreek de taboe dat erop heerst. Praat over je eigen ervaringen geef het voorbeeld dat praten mag. Zodat kinderen ook de ruimte en vrijheid durven nemen om te praten en hun verhaal te delen. Praten helpt, delen helpt.

Al kijk in maar naar mijzelf: door mijn verhaal te hebben verteld: krijgt het een plekje en idat is ets wat ik nooit had durven dromen. Mijn negatieve verleden wordt nu positief ingezet, door mijn verhaal heb ik al vele mensen en kinderen bereikt en de stilte doorbroken.

Help je mee de stilte te doorbreken? Ik wel ik blijf het doen.