Mede door het maken van deze foto's en door woorden te geven aan mijn verhaal is er bij mij iets doorbroken. Stilte. Ook mag ik steeds meer voelen hoe het is om weer 'gewoon' iemand te zijn. Een vreemd gevoel is dat. Ineens word mijn ware ik gezien, gehoord, geaccepteerd en begrepen.

Ik mag leren om mijn masker wat vaker af te laten en dat ik er van een afstandje naar mag kijken. Zonder oordeel. Het heeft me immers ook heel lang geholpen. Goed of niet goed, dat doet er niet meer toe.

Doordat ik steeds meer open sta voel ik dat ik steeds meer verbinding voel met mijn lichaam. Ook dit is nieuw en onwennig maar zo fijn. Mijn gevoel wint steeds vaker het gevecht met mijn hoofd. Mijn hoofd dat telkens weer blijft zeggen dat IK het schuld ben, dat IK het zelf heb gewild. Net zolang totdat ik er volledig in meegezogen werd. Het duurde dan dagen voordat deze stem weer uit mijn hoofd was en ik weer deel kon nemen aan mijn leven.

Inmiddels heb ik wat meer vetrouwen in mijn proces en in de mensen om me heen. Ik vind het nog steeds moeilijk om iemand dichtbij te laten komen maar af en toe durf ik een middelvinger op te steken naar degene die het nodig vond om zijn macht te misbruiken. Mij te misbruiken.

Ik hoop dat ik steeds sterker mag worden en durf te gaan staan en te blijven staan voor wie ik ben. Ik ben onderweg, maar ik heb nog wat hulp nodig om op de bestemming te komen die goed en vertrouwd genoeg voelt om daar te blijven zodat ik dan eindelijk mijn verleden kan laten rusten en met opgeheven hoofd de toekomst tegemoet kan.

♡