Ik weet het niet. Echt niet. Wat ik wel weet, is dat mijn leven voorgoed is beïnvloed nadat jullie, tegen mijn zin in, aan mij zaten, al dan niet met geweld. Wat begon bij mijn vader, daarna door mijn broer en daarna door mijn oom Remy, werd het seksueel misbruik iets gewoons. Iets wat voor mij normaal was.

Als ik dicht bij een jongen of man in de buurt kwam, resulteerde dat uiteindelijk in ongewenste aanrakingen. Ongewenst ja, want alhoewel ik de aandacht van jongens en oudere mannen wel heel leuk vond, vond ik het geen fijn gevoel om ongewenst aangeraakt te worden.

Ik weet sinds een paar jaar pas, dat niemand dat recht heeft. Nu moet alleen nog het besef komen dat ik geen schuld had en mezelf dus ook niet hoef te schamen. Dankzij jullie ben ik bijna 30 jaar in therapie geweest. 30 jaar met wisselende ernstige depressies, verschrikkelijke gevoelens van onmacht en altijd de strijd om gelooft te willen worden.

Het is nu tijd om los te laten wat er is gebeurd. Tijd om in mezelf te geloven, in mijn eigen kracht en zelfliefde te geven. Want mijn bevroren kind heeft lang genoeg geleden door jullie toedoen en al die jaren daarna door de veroordeler in mijzelf. Mijn authentieke kind mag nu eindelijk naar de voorgrond treden.

Dus beste daders; ik wacht niet meer op excuses van jullie. Ik vergeef het mezelf dat ik al die jaren zo streng ben geweest voor mijn innerlijke kind. Het innerlijke kind die onbevreesd en onbevangen op had mogen groeien, als jullie (daders) er niet waren geweest.

Linda