Op momenten dat je zo overspoeld wordt door moeilijke dingen, kan de vraag opkomen of je in zo'n tijd als mens wel kan groeien?

Ik heb in mijn leven echt moeten leren hoe ik controle kon houden over mezelf als duisternis zoveel om me heen was. Als kind liet ik me erdoor overspoelen en werd ik als het ware zelf die duisternis. Maar later leerde ik stapje voor stapje dat ik daarin zelf een keuze heb. Een keuze of ik me door de duisternis laat vernietigen of dat ik ongeacht de duisternis blijf doorlopen naar het licht.

Er zijn natuurlijk veel ervaringen in het leven die we niet kiezen, maar die ons overkomen. Toch gebruiken we daarna vaak veel tijd om antwoorden te vinden op de vraag: waarom gebeurt mij dit? En in die zoektocht houden we onszelf onbewust gevangen in die nare ervaringen vol onrechtvaardigheid.

Een bevredigend antwoord op deze vraag is namelijk niet te vinden. Vrijheid en heling zitten in vergeven en loslaten van dat wat je zolang in zijn greep heeft gehad. Zolang je nog iets van het duister (de persoon die jou iets heeft aangedaan) nodig hebt, zal je voor een deel in de greep ervan blijven. En zul je dus nooit echt vrij zijn.

Groeien in duisternis kan alleen als je bereid bent om erdoorheen te gaan, op zoek naar de andere kant ervan. Ze zeggen weleens dat pijn het voertuig kan zijn naar huis en ook ik ervaar dat. Als je pijn echt kan doorleven en durft te zien voor wat het is, zul je in de kieren en gaten ontdekken dat er licht binnenkomt. Jouw licht. Het licht dat jij bent en altijd bij je is.

Duisternis kan het tijdelijk onzichtbaar maken, maar als je echt goed durft te kijken dan zul je het licht nog kunnen zien. Hoe weinig ook, volg het en het zal je thuis brengen.

Daarom leef ik vanuit het volgende principe: Geef me pijn en ik zet het om in Liefde