Ik was een kei in het, soms véél te hoog neerleggen van de spreekwoordelijke lat. Hoe ik ook mijn best deed het was nooit goed genoeg en raakte ik de lat, dan dwong ik mezelf deze nóg iets hoger te leggen met als gevolg dat verwachtingen vaak groot waren, ik wilde alleen maar dat mensen me goed vonden maar eigenlijk vond ik mezelf nooit echt goed genoeg.

Een tijdje geleden pakte iemand mijn handen keek me recht in mijn ogen en zei:

"Lieve Karin, De oceaan is ongelofelijk mooi, maar donker in de diepte. De lucht is oneindig, maar vaak bewolkt. Al het mooie is niet perfect, het is vooral bijzonder. Net als jij."

Gevolg? Een tranen waterval...

Deze rake woorden lieten me niet met rust. 

Ze droegen een boodschap. Ik mag stoppen met streven naar 'perfect' zijn want, wanneer ben ik voor mezelf dan eigenlijk perfect?

Ik mag nog meer leren om mezelf vrij te voelen in mijn keuzes en het leven te leiden hoe ik het graag wil. Ik mag doen waar ik van hou en wat mij gelukkig maakt. Ik hoef geen indruk op anderen te maken. Want, hoe ik het ook wend of keer, ik zal altijd perfect zijn met mijn eigen imperfecties. En juist die imperfecties zorgen ervoor dat ik vooral mens ben.

Wanneer ik mezelf toesta dat ik deze gedachte écht mag voelen, zal ik meer met mezelf in perfectie zijn.

I'm working on that... en soms, heel soms mag ik het al voelen. Ik sta mezelf toe om mijn streven naar perfectie dan ietsje af te remmen en hardop tegen mezelf te zeggen dat goed ook goed genoeg is...

♡