De jaren erna ervaarde ik dat mensen mijn seksualiteit, lichaam en schoonheid juist als een bedreiging zagen. Ik leerde toen dat het een vloek was, omdat het anderen juist wegduwde in plaats van aantrok. "Je bent te aanwezig, eist te veel aandacht op en hebt een te groot ego", was wat ik te horen kreeg.

En dus kon ik me beter verstoppen, me onzichtbaar maken, zo concludeerde ik. Ik droeg veel te wijde kleren, nam toe in gewicht en zorgde dat ik onaantrekkelijk werd. Zo zou ik geen lustobject meer zijn voor mannen en zouden mensen me niet langer mijden.

Vele jaren heb ik geprobeerd op die manier mijn seksualiteit te ontkennen, mijn schoonheid te vernietigen en mijn licht te dimmen. Tot de dag dat ik stopte met het luisteren naar de mening van anderen en ik eindelijk mijn eigen stem begon te horen. Mijn seksualiteit is er niet voor het genot van anderen, het was vooral een kado aan mezelf om van te genieten.

Mijn schoonheid bleek geen zegen of een vloek, maar een manier van mijn ziel om zichzelf te laten zien. En mijn licht was niet bedoeld om verborgen te blijven, zodat anderen zich minder ongemakkelijk zouden voelen. Nee, het is de bedoeling dat ik mijn licht zo helder mogelijk laat stralen, zodat anderen dat licht weer verder kunnen verspreiden.

Ik heb geleerd dat we allemaal op onze eigen manier uniek en prachtig zijn. Laat je daarom nooit door iemand anders van het tegendeel overtuigen. Je lichaam, je schoonheid en je seksualiteit zijn bijzonder mooi, dus draag het met trots. Het was namelijk niet jouw schuld dat het ooit zo anders leek.