Maar ook bij kleine afwijzingen, als iemand bv niet naar me luisterde, huilde ik urenlang. De pijn die ik dan voelde, bleek uiteindelijk een groot gebrek aan zelfliefde te zijn. Ik vond mezelf te weinig waard en dacht dat alles altijd mijn schuld was. Iedere afwijzing raakte me recht in de kern van die pijn.

Inmiddels is mijn zelfliefde groot. Ik ben blij met mezelf, volg zoveel mogelijk mijn hart en ben niet meer bang om mezelf te laten zien aan de wereld. Toch vatte ik afwijzingen lange tijd nog wel persoonlijk op. Ze deden me weliswaar nog nauwelijks pijn, maar mijn reactie erop was nog steeds negatief. Het voelde alsof de kosmos me op één of andere manier in de steek liet.

Dat is veranderd, omdat het leven me de afgelopen jaren iets prachtigs heeft laten zien. Het was voor mij al vanzelfsprekend geworden om mijn hart te volgen en alleen genoegen te nemen met wat echt goed voelde. Maar langzaam leerde het leven mij een andere belangrijke les. Alles wat goed voelde voor mij, ging namelijk niet door. Ik werd uitgedaagd om voor mezelf op elk moment alleen met het allerbeste genoegen te nemen, zonder daaraan concessies te doen.

Mijn goed voor mezelf bleek duidelijk nog niet goed genoeg. Ik mocht mezelf nog meer gunnen. Het leven daagde me uit te blijven vertrouwen op mijn innerlijke diepste wensen, al kreeg ik daarvan geen enkele bevestiging. En dus werd elke situatie die goed voelde, afgewezen. Niet één keer maar steeds opnieuw, als ik niet voor het allerbeste ging.

En zo zijn afwijzingen die eerder in mijn leven voor zoveel pijn zorgden, zegeningen geworden. Ik besef nu dat alles wat niet doorgaat of bij me weggaat, laat zien dat er iets nog beters en mooiers op me wacht. Altijd, bij elke afwijzing is dat de boodschap. Zouden we dat niet allemaal moeten doen? Ons op elk moment het allerbeste gunnen? Gewoon omdat we het waard zijn?