Het was tegen het einde van het concert en we waren naar voren gelopen, zodat we helemaal vooraan stonden. Steeds meer mensen kwamen achter ons staan. Opeens ervaarde ik onaangename gevoelens in mijn lichaam, alsof ik me niet lekker voelde. Even dacht ik dat ik moest overgeven, maar dat gevoel verdween net zo snel als het was gekomen.
Orkaan
Ook werd mijn ademhaling sneller, en zat er een naar gevoel in mijn keel. Ik probeerde het weg te duwen, mezelf wijs te maken dat er niets aan de hand was. Dat had me immers al die jaren ervoor prima geholpen. Tot nu, want opeens sloeg het toe. Er woedde een orkaan in mij. De wereld tolde, ik kreeg nauwelijks lucht, mijn hart bonsde wild, mijn lichaam trilde, en ik zag slecht. Ik voelde me ziek en het enige wat ik kon denken was: ‘Ik moet hier nu weg’.
Bizar
En dus baande ik me zonder rekening te houden met andere mensen een weg naar buiten. Totaal verbaasd rende mijn vriendin achter me aan. Toen ik eenmaal in de hal de koelde lucht voelde, kon ik eindelijk weer een beetje ademen. En toen ik mijn ouders zag, barste ik in huilen uit. Ik kon niks uitbrengen, toen niet mijn moeder maar mijn vader (de veroorzaker hiervan) me kwam troostten. Maar op dat moment, hoe bizar het ook klinkt, gaven zijn armen me toch een vals gevoel van veiligheid.
Tijd
Deze eerste paniekaanval opende de deur naar een wereld vol overwerkte emoties, die ik nog lang niet zou begrijpen. Mijn lichaam had op dat moment besloten dat het genoeg was, dat het niet langer kon zwijgen. Nu weet ik dat die paniekaanval geen zwakte was, maar een schreeuw van mijn lichaam dat het tijd was om mijn ervaringen onder ogen te komen. Het was het begin van een lange weg, maar ook een moment dat me uiteindelijk leerde dat ik sterker ben dan die angst. Zelfs toen, zelfs daar, terwijl ik troost zocht bij degene die die angst had veroorzaakt.