Het steeds opnieuw voelen hoe ik vanaf mijn geboorte in de steek ben gelaten, was jarenlang vrijwel ondragelijk. Mijn vader, degene die me seksueel misbruikte, wees me af tot in zijn graf. Hij heeft nooit erkend dat iets aan hem lag of hij iets fout had gedaan. Nee, volgens hem lag alles altijd aan mij. En als kind geloofde ik dat en had daardoor tientallen jaren het gevoel dat ik een in en in slecht mens was. Het seksueel misbruik deed hij af als ziekelijke fantasie.

Gezwegen
Ook mijn moeder wijst me af zolang ik blijf praten over het seksueel misbruik. Dit was een belangrijke oorzaak voor het feit dat ik zolang heb gezwegen. Mijn familie koos in eerste instantie de kant van mijn moeder. Maar gelukkig is er sinds een paar jaar een nicht die mijn boek Ondersteboven las en me eindelijk niet meer afwijst. Jarenlang was de wereld buiten mijn familie niet veel beter. Er was veel onbegrip over mijn trauma en vandaaruit veel afwijzing. HOOP Maar het ergste van alles was dat ik mezelf steeds afwees. Ik gaf mezelf van alles de schuld en was ervan overtuigd dat ik een slecht mens was. Totdat ik met zoveel slechtheid werd geconfronteerd (ik werd bijna vermoord toen ik dertig was) en ik mezelf redde door een enorme kracht te laten zien. Pas toen begon ik te voelen dat ik niet slecht was, alleen maar enorm beschadigd. Dat mijn hart op de goede plek zat en ik ondanks alles wat ik had meegemaakt nog heel veel hoop en kracht had.

Waarde
Nu wijs mezelf gelukkig niet meer af. Ik weet nu wie ik ben, zelfs als anderen dat niet weten of willen begrijpen. Ik erken mijn pijn, mijn verdriet, mijn verlies, maar ook mijn kracht en mijn veerkracht. Ik laat niemand meer mijn waarde bepalen, omdat ik nu weet dat ik waardevol ben. Ik voel me ongelofelijk dankbaar voor mezelf en iedereen die ondanks zoveel donkerte nog steeds het licht kan zien en voelen. We mogen heel trots zijn op onszelf!