Complimenten, warme woorden, steun – het hielp. Voor even. Maar zodra het weer wegviel, kwam ik keihard terug in de oude pijn: het gevoel dat ik niks waard was. Ik denk dat je dit wel zal herkennen. Het trauma heeft ons zelfbeeld als het ware vernietigd. De boodschap die ons ooit werd ingeprent – dat je niks waard bent, dat je bestaan er niet toe doet – echoot door, zelfs als de dader allang verdwenen is.

Stukje
Wat ik heb geleerd, is dat liefde van buitenaf nooit genoeg is als je die liefde van binnen mist. Hoeveel mensen ook zeggen dat je waardevol bent, dat je het verdient om gelukkig te zijn – het verinnerlijkt niet echt zolang je zelf niet gelooft dat het waar is. De echte sleutel zit in jezelf. Ik geloof namelijk dat er in ons een stukje liefde zit dat de dader niet heeft kunnen vernietigen. En dat stukje fluistert zachtjes: 'Je bent meer dan wat je is aangedaan. Je bent meer dan je pijn. Jij bent liefde.'

Geduld
Maar die sleutel vinden, is verdomd moeilijk. Het is niet één keer 'leren houden van jezelf' en dan klaar. Het is een pad vol vallen en opstaan. Er zijn dagen dat je denkt: 'Nu snap ik het. Ik zie wat ik waard ben.' Maar er zijn ook dagen – weken zelfs – dat je terugvalt. Dat je weer gelooft in de leugens van je trauma. De enorme schade die je is aangedaan, vraagt om eindeloos veel geduld, met jezelf en met het proces.

Waardevol
Elke keer dat je jezelf waarde geeft, elke keer dat je kiest om goed voor jezelf te zijn, maak je een klein beetje meer ruimte voor heling. Het is een langzaam proces. Het doet pijn. Maar het is mogelijk. Weet dat je niet alleen bent in hoe moeilijk dit is. Dat het oké is om terug te vallen. En dat liefde voor jezelf niet perfect hoeft te zijn om waardevol te zijn. Je bent meer dan wat je is aangedaan. Zelfs op de dagen dat je dat niet voelt.