Zelf heb ik al meerdere opnames en therapieën geprobeerd en het blijft altijd spannend, want als het wel aan slaat, wie ben ik dan? Hoe moet ik mij gedragen?
Een dilemma wat eigenlijk te absurd is om te hebben natuurlijk, dat iemand je zo kan beschadigen voor zijn of haar eigen behoeftes. Maar ook een realistische gedachte want als je dagelijks wordt overvallen door nare herinneringen en je geleefd wordt door angsten, hoe zou het dan zijn als dat wegvalt? Het gaat vaak door mijn hoofd, Wat als ik de dingen die ik nu doe dan ineens niet meer leuk vindt, mijn vriendinnen me in de steek laten of ik ander werk moet zoeken?
Net na de vorige opname had ik inderdaad minder interesse in de dingen die ik deed. Ik had mijn dagen namelijk zo vol gepland om te kunnen overleven dat het eigenlijk niet eens leuk meer was. Maar wat dan...? Teruggaan in oude gewoontes of een sprong in het diepe om te ontdekken waar mijn interesses nu liggen? Vol goeie moet besloot ik het laatste te doen. Maar al snel liep ik tegen andere triggers aan. Ik kreeg weer flashbacks en de nachten werden steeds zwaarder. Hoe kan dit nou? Wat moet ik nu?
Niet veel viel ik in een gat van vermoeidheid. Ik was dood en dood op en wilde alleen maar slapen. Mijn lichaam deed zeer en ik werd steeds overvallen door huilbuien. Een vriendin vertelde hetzelfde te ervaren en dat je lichaam tijd nodig heeft om te herstellen van de therapieën en energie nodig heeft om oud zeer te kunnen verwerken. Dus gaf ik me er maar aan over. Weken spendeerde ik voornamelijk in bed, met een serie en mijn laptop.
Toch begonnen interesses weer op te wekken, en begon ik langzaam weer dingen op te pakken. Eerst mijn hobby's, wat sporten en daarna langzaam weer werken. Vol overgave zette ik mij in voor sporten, ik ging 4x per week naar de sportschool en ging daarnaast ook nog hardlopen. Zo, dit is de nieuwe ik! Besloot ik vastberaden. Maar nee, ook hierin verloor ik weer het plezier en liet ik de angst het overnemen. Dan ging ik maar in huis rommelen, alles opruimen en dingen verkopen. Nou dit is dan wie ik ben! Maar nee, ook dit was het niet.
Kort daarna besloot ik het weer op te pakken zoals ik voorheen deed. Ik ging naar de paarden, werken, met vriendinnen af spreken en nam meer pauzes om uit te rusten. Het trauma zit nog steeds in mij, Ik ben nog niet hersteld en dat is oké. Met of zonder trauma ben ik wie ik ben. Interesses veranderen, energie vloeit en angsten komen en gaan. Ik hoef mij niet te specificeren in een ding. Ik kan alles doen!
Nu zit ik weer in een korte opname en gaat hetzelfde door mijn hoofd. Wat als het aanslaat, wie ben ik dan? Hoe moet ik mij gedragen? Maar ik hou mij vast aan mezelf. Ik ben ik, en ik heb een trauma. Dat heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben, en ik zoek naar het kind in mij. Maar voor nu ben ik goed zoals ik ben!