Praten zou opluchten, zeggen ze. Maar hoe?
Hoe geef je woorden aan iets dat je ziel kapotmaakte?
Hoe vertel je over iets, waarvan mensen liever niet weten dat het bestaat?
Hoe breek je de stilte als die stilte ooit je enige bescherming was?

Misschien probeerde je het ooit.
Misschien hoorde niemand je.
Misschien geloofde niemand je.
Misschien werd je de mond gesnoerd – door schaamte, door angst, door hen die liever deden alsof het nooit gebeurde.

En zo leerde je zwijgen.
Zwijgen werd overleven.
Zwijgen werd je pantser.
Zwijgen werd de enige manier om door te gaan zonder telkens opnieuw te breken.

Maar weet dit:

Jij bent niet de stilte.
Jij bent niet wat jou is aangedaan.
Jouw stem is niet verdwenen - je stem wacht.
Wacht op het moment dat jij voelt dat het veilig is.
Wacht op het moment dat jij kiest hoe, waar en met wie.
Wacht op het moment dat iemand zegt: Ik luister. Ik geloof je.

Tot die tijd, weet dit:

Het ligt niet aan jou.
Niet aan jouw kracht. Niet aan jouw waarde. Niet aan jouw waarheid.
Wij weten hoe moeilijk het is.
Wij weten hoe diep die blokkades zitten.
Wij weten hoeveel moed er nodig is om je verhaal te vertellen - of om het simpelweg toe te geven aan jezelf.

En dus bieden wij veilige plekken om de stilte te doorbreken.
En blijven we spreken.
Voor hen die nog niet kunnen.
Voor een wereld die moet veranderen.
Voor een toekomst, waarin stilte niet langer de enige veilige plek is.

Of je nu fluistert, schreeuwt of stil blijft: je bent niet alleen.
En als je ooit wilt praten - weet dat wij van stichting Project Speak Now er voor je zijn en luisteren.