Ik voelde me verward en twijfelde wat te doen. Moest ik hem confronteren, met het risico dat hij het zou ontkennen? Of moest ik het laten rusten, in het belang van met name zijn vrouw? Het stelde immers objectief bekeken niet zoveel voor, al had het mij diep geraakt.
De dagen erna woog ik alles af en voelde ik vooral in mezelf wat ik nodig had. Openheid, want daar zat de heling, besefte ik. En dus ging ik met kloppend hart het gesprek met hem aan. We voelden ons beide ongemakkelijk, maar wisten ons hart toch langzaam steeds wat meer te openen. Ik zag de man weer die ik kende: zacht, liefdevol en betrokken. Het was overduidelijk dat hij vanuit een goed hart had willen handelen, wat totaal verkeerd was uitgepakt.
Spijt
“Ik wilde je alleen maar laten weten er voor je te zijn. Het spijt me zo verschrikkelijk”, zei hij met tranen in zijn ogen. De schaamte was van zijn gezicht af te lezen. “Nu ben ik ook zo’n #metoo-man en dat ben ik eigenlijk helemaal niet. Geloof me asjeblieft”. Volkomen verloren keek hij me aan. “Dat weet ik”, reageerde ik. “Maar doordat jij niet open bent, kan ik je vrouw nauwelijks meer aankijken. We waren zo eerlijk tegen elkaar en nu voelt het alsof ik moet liegen. En dat is niet mijn keuze”.
Vertrouwen beschaamd
Hij knikte en sloeg zijn ogen neer. “Dat begrijp ik. Maar als ik het vertel, zullen de mensen waarvan ik het meeste houd me voor altijd anders gaan zien. Ik ben zo bang voor de oordelen en de consequenties die het heeft”. Ik voelde zijn pijn. Zijn schaamte en angst. Maar ook voelde ik dat openheid nodig was, om weer aan vertrouwen te kunnen bouwen. Hij raakte heel zacht even mijn hand aan. “Ik weet en zie hoeveel pijn ik je heb gedaan. Hoeveel vertrouwen ik heb beschaamd. Het had nooit mogen gebeuren. Het spijt me zo”.
Echt gezien
Zijn ogen waren vol oprechtheid. Hij toonde me alles wat in zijn hart leefde. Hoe ik als gevoelsmens iets bij hem had aangeraakt. Iets dat hij in zijn leven nog nooit echt had toegelaten. “Altijd was ik die sterke man, de stoere, harde werker. Maar er zit zoveel gevoel in mij, gevoel dat er nooit mocht zijn. Totdat jij me zag. Echt zag”. Fluisterend ging hij verder: “In mijn leven heb ik me nog nooit door iemand echt gezien gevoeld. Maar toen ik mijn gevoel eenmaal kon toelaten, spoelde het als een tsunami over me heen. Ik kon er geen wijs meer uit”.
Goed hart
Hij sloeg zijn ogen neer. Wat voelde ik een compassie voor deze man. Een bewondering ook, voor zijn kwetsbaarheid, eerlijkheid en moed. “Ik vergeef het je. Echt. Ik weet dat wat je hebt gedaan per ongeluk is gebeurd. Dat je een goed hart hebt”. De tranen stroomden nu bij ons allebei over de wangen. “Wat heb je nodig? Ik wil het zo graag goedmaken. Zeg het me alsjeblieft”, vroeg hij met trillende stem. “Ik heb het nodig dat je met je vrouw gaat praten en haar vertelt waarom ik afstand heb genomen”.
Het heelt me
Hij knikte. “Dat is goed. Dat doe ik straks meteen als ze thuiskomt”. Ik vouwde mijn handen samen als dank-je-wel. “Ik wil je bedanken. Voor je moed, je openheid en je begrip. Ik realiseer me dat dit de eerste keer in mijn leven is dat iemand toegeeft dat hij seksueel over mijn grenzen is gegaan. De eerste keer dat ik me daarin echt gehoord voel. Dank je wel uit de grond van mijn hart. Het heelt me en dat voelt heel speciaal”. Even keken we elkaar in stilte aan.
Dankbaar
Toen stond hij op. "Mag ik je een knuffel geven?” Ik knikte en sloeg voorzichtig mijn armen om hem heen. Enkele tientallen seconden bleven we zo staan. Het voelde alsof de tijd even stilstond. Alsof er in mij iets belangrijks voor altijd was geheeld. Hij zei wat ik voelde: “Ik realiseer me nu hoe dankbaar ik ben. Ik voel me geopend en geheeld. Alsof ik nu na al die tijd pas echt durf te zijn wie ik diep van binnen ben”.