Maar wat ik niet had verwacht, was dat ik tegelijk een nieuwe last op mijn schouders kreeg.
Een nieuwe bril waardoor ik naar mezelf keek. Alsof elk trekje, elke voorkeur, elke afkeer voortaan alleen nog maar verklaard kon worden vanuit dat ene wat me overkomen was.
Groepen mensen
Ik houd bijvoorbeeld niet van drukte. Niet van festivals, volle winkelstraten, of grote bijeenkomsten. Ik voel me snel overweldigd in grote groepen mensen. En dus dacht ik: dat komt vast door mijn trauma. Door de alertheid. Door de hyperwaakzaamheid. Door de oude angst om niet weg te kunnen, wanneer ik dat wil.
Fijner
Lang heb ik dat gedacht. Lang heb ik mezelf bekeken als een optelsom van gevolgen. Tot ik ineens besefte: misschien klopt dat niet. Misschien hoef ik niet alles in mijn leven te herleiden tot pijn.
Misschien hou ik gewoon niet van mensenmassa’s. Niet omdat ik ooit iets meemaakte. Maar omdat ik het fijner vind om één-op-één te zijn.
Van mij
Er is zoveel wat ons vormt. Ja, trauma speelt daar een rol in. Zeker. Maar het is niet het hele verhaal. Sommige dingen zijn niet kapotgemaakt of overgebleven. Sommige dingen zijn gewoon míj. En hoe langer ik leef, hoe meer ik daarin durf te geloven.
Het is bevrijdend om niet alleen te helen van wat je niet bent, maar ook te gaan staan in wat je wél bent, gewoon omdat jij het bent.