In de eerste opname stond ik er dan ook niet echt voor open. Ik volgde daardoor de pmt maar weinig. Ook omdat ik het onwijs spannend en triggerend vond om samen met andere opdrachten te doen. De spanningen werden zo hoog dat ik het liever ging vermijden. En daarbij had ik toch bedacht dat het niets voor mij was, dus waarom zou ik dan ook heen gaan?
Individuele pmt
In de tweede opname gaf ik het toch nogmaals een kans. Zeker toen ik individuele pmt aangeboden kreeg. Aan het begin van de sessie voelde ik mij vaak leeg. Of juist heel gespannen. Maar gedurende de sessie kwamen er dan steeds meer emoties los. Zo deden we bijvoorbeeld een oefening waarin ik woede toe mocht laten en mij mocht inbeelden dat ik de dader (in de oefening een kussen) mocht slaan met een stok. Ik vond dat maar raar en voelde mij eigenlijk ook heel bezwaard en schuldig. Maar met fijne hulp kwam ik er goed doorheen en leerde ik woede toelaten, wat ik lange tijd niet had gevoeld.
Groepssessie pmt
Dus besloot ik ook maar weer eens een groepssessie een kans te geven. Dit vond ik heel spannend omdat ik de andere cliënten triggerend vond. Toch vond ik dat ik het echt een kans moest geven en deed ik mee aan de oefening. Een van de oefeningen ging over het stellen van grenzen, iets wat ik onwijs moeilijk vind. Ik ben namelijk snel bang dat als ik grenzen stel dat daar dan consequenties aan vast zitten. Maar door geen grenzen te stellen en daardoor bijvoorbeeld mensen te dichtbij laat komen voel ik mij dan weer angstig en paniekerig of in een herbeleving. Een lastige opdracht dus... Toch besloot ik mee te doen en het een kans te geven. In de sessie realiseerde ik mij dat er geen consequenties aan grenzen hoeven te zitten maar dat mensen ze ook respecteren. Ik vond het maar een raar idee, maar de sessie liet wat anders zien. Als ik namelijk mijn grens aangaf dan werd hiernaar geluisterd. Iets wat in de tijden van de misbruiken nooit gebeurde.
Sensorimotorpsychotherapie
Kort gelegen ben ik begonnen bij een nieuwe psycholoog. Hier heb ik voor het eerst kennis gemaakt met sensorimotorpsychotherapie. In deze therapie gingen we bezig met de sensaties in het lichaam. Opmerken waar in mijn lichaam ik bijvoorbeeld spanning voel en hoe zich dat uit. Maar ook ernaar kijken zonder te oordelen. We hebben dit nu enkele keren gedaan en ik vond het heel bijzonder. Vaak hebben we niet door hoe ons lichaam kan reageren op triggers of spanningen en bij deze therapie ga je daar juist zachtjes naar kijken. Hoe het verder ontwikkeld is nog een ontdekking maar tot nu toe geeft het mij veel rust en ruimte om tot mijzelf te komen.
Boks psychotherapie
Vorige maand heb ik voor het eerst kennis gemaakt met boks psychotherapie. Hierbij werden gebruik gemaakt van EMDR en het lichaamsgericht werken. Zo gingen we eerst een herinnering ophalen en vervolgens als afleiding boksen waarbij de psycholoog aandachtig kijkt hoe je lichamelijk reageert op de spanningen en dit terugkoppelt. Deze vorm van therapie vind ik onwijs zwaar en confronterend maar door de combinatie van de EMDR en het betrekken van het lichaam komen we wel tot diepere lagen. Dat is niet altijd makkelijk maar voor mij wel noodzakelijk om verder te komen in herstel.
Anders dan gedacht
Voor mij waren de ervaringen met lichaamsgerichte therapie anders dan ik had verwacht. Waar ik in het begin nog erg sceptisch was zie ik nu toch wat voor waardevolle resultaten het kan geven. Ik ben blij dat ik de stappen toch heb genomen. Soms heb je een sprong in het diepe nodig om verder te komen!