Mijn gedachten gaan alle kanten uit en alleen de meest nare gedachten lijken zich nu een weg te banen naar mijn bewustzijn. Ik blijf het herhalen: Je bent veilig, je bent veilig, je bent veilig. Steeds opnieuw, maar mijn lichaam lijk ik niet te kunnen overtuigen.

Is er weer iets getriggerd uit mijn verleden? En dat terwijl ik al zoveel aan mezelf heb gewerkt en mijn trauma’s vrijwel allemaal in de ogen heb gekeken. Ik wil sterk zijn en dit gevoel zo snel mogelijk laten verdwijnen. Maar zoals dat vaak gaat als je je verzet: het nare gevoel stroomt alleen maar harder over me heen.

Als ik in de spiegel kijk, stromen de tranen over mijn wangen. Een oude pijn, waar ik al zoveel aan heb gewerkt, laat zich weer zien. En dit keer nog een laagje dieper. Ik voel verbazing dat er nog een stukje van deze pijn zichtbaar wordt. Schaamte ook, dat ik het blijkbaar nog niet helemaal heb opgelost.

Maar ik realiseer me dat het niet uitmaakt hoe sterk je bent, hoe spiritueel ontwikkeld en hoever je al bent gekomen. Er blijven soms momenten komen dat we diepe pijnlijke emoties ervaren en de bijbehorende lichamelijke ongemakken. Dat oude pijn op een nog diepere laag mag worden geheeld. Het is onderdeel van het leven en ons groeiproces als mens.

Dus als nare gevoelens (opnieuw) aan je deur kloppen, ren niet weg en negeer het niet. Voel geen schaamte, omdat je denkt dat het je tot minder mens maakt.

Laten we liefde en compassie hebben voor onszelf en de mensen om ons heen. Laten we die warme omhelzing zijn. Laten we op dit soort momenten tegen elkaar zeggen: ‘Ik ben er voor je en houd je hand vast’. En laten we vooral nooit te trots zijn om te zeggen: ‘Het gaat niet zo goed met me’.

Je bent niet alleen…en blijf vooral zonder schaamte vragen om de hulp die je nodig hebt!