En alhoewel het helpt, merk ik dat ik een diepe transformatie nodig heb om uit de veilige gevangenis te breken waarin ik mezelf heb geplaatst. Mijn belangrijkste doel is het delen van mijn ervaringen met het seksueel misbruik in mijn jeugd.
Het is dag 2 en Byron Katie vraagt wie zijn motivatie wil delen om The School for the Work te volgen. Met een trillend lichaam sta ik op en steek mijn hand omhoog. Byron Katie wijst naar me en de persoon met de microfoon komt aangerend. Ik haal diep adem en zie ruim 300 mensen naar me kijken. Langzaam begin ik te vertellen over ons gezin, mijn vader, zijn vele bezoekjes aan mijn slaapkamer, de klappen die ik kreeg, zijn hatelijke woorden en hoe het misbruik uiteindelijk eindigde. Even twijfel ik, maar dan besluit ik ook te vertellen over de groepsverkrachting op mijn negende. Het trauma dat me nog steeds zo in de greep houdt en de reden is waarom ik hier ben. Het is muisstil en bij sommige mensen zie ik de tranen over hun wangen rollen. Het raakt me en ontneemt me soms bijna even de adem. Maar tegelijkertijd voel ik een kracht door me heengaan. Alsof ik door het delen van mijn verhaal voor deze grote groep, de deur van mijn zelf gecreëerde gevangenis op een kiertje zet. Byron Katie bedankt me en vraagt aan de groep wie zich in mijn verhaal herkent. Tientallen handen gaan omhoog.
Het is twee dagen later. Het is een spannende dag, want Byron Katie daagt ons uit om ons grootste geheim te delen; datgene waarvoor we ons het allermeeste schamen. Aangezien ik dat al eerder heb gedaan, neem ik plaats aan de zijkant van het podium en kijk toe. Dan stapt een Amerikaanse jongeman het podium op en gaat met zijn rug naar het publiek staan. Hij geeft aan dat zijn geheim zo duister is dat hij de mensen niet aan kan kijken. Byron Katie praat met hem en helpt hem zich langzaam toch om te draaien. Snikkend en met zijn hoofd omlaag staat hij daar. Ze stimuleert hem zijn geheim te delen, zich te bevrijden van al die duisternis in hemzelf. Uiteindelijk zegt hij heel zacht in de microfoon dat hij een monster is, omdat hij zijn kleine broertje vroeger seksueel heeft misbruikt. Hij stort neer op de grond en begint ongelofelijk luid te huilen. Byron Katie knielt naast hem en vraagt hem hoe deze duisternis klinkt. Een oorverdovende schreeuw die door merg en been gaat, komt vrij uit zijn mond.
Ik voel de neiging om op te staan, maar Byron Katie geeft me een teken om nog even te blijven zitten. De jongeman blijft schreeuwen, minutenlang. Soms dacht ik echt dat er zwart uit zijn mond kwam. Maar zodra hij stopt met schreeuwen, lijkt hij bevrijd van een onvoorstelbaar donker deel in hem. Hij lacht en kijkt met trots om zich heen. Dan wenkt Byron Katie me. Ik loop op de man af en omhels hem. Hij houdt me eerst even vast, tilt me daarna op en begint vervolgens hard met me door de ruimte te rennen. Hij schreeuwt: deze vrouw is fantastisch, ze heelt me diep van binnen en geeft me de vergeving die ik zo nodig had. Na drie rondjes in de zaal zet hij me weer neer en bedankt me uit de grond van zijn hart. Zijn ogen stralen en ik merk dat ik liefde voel voor deze man. De dagen erna geeft hij me elke keer als hij me tegenkomt een knuffel. En hij blijft me bedanken voor wat ik hem gegeven heb. De misbruikte omhelst de misbruiker en helen daardoor allebei.
Deze ervaring heeft mijn leven veranderd en zal ik voor altijd met me meedragen in mijn hart. Dat ik op deze manier de kans heb gekregen om uit mijn eigen gevangenis te breken, had ik nooit verwacht. De kracht van vergeving in al zijn puurheid. Iets mooiers is er niet!