De eerste keer was een paar jaar geleden in een huisje waar ik ook met mijn lief (ja dezelfde 😉 ) woonde. Maar toen nog met daaronder zo’n groot en onbewust gevoel van onveiligheid dat ik de relatie beëindigde, omdat ik niet meer wist wie ik kon vertrouwen en mezelf helemaal kwijt was. Want dat deed ik, vaak als er iets goeds was in mijn leven zorgde mijn innerlijke saboteur er wel voor dat ik het stuk liet lopen. Vanuit de (toen nog) onbewuste overtuiging dat ik zoiets niet verdiende, iets moois en iets liefdevols. We zijn toen ongeveer een jaar uit elkaar geweest en hebben elkaar daarna gelukkig meer dan ooit gevonden.
Bij mijn lief voel ik me namelijk altijd thuis en veilig maar er was altijd iets waardoor ik niet sliep en me constant opgejaagd voelde. Tot 2014 had ik dat iets heel ver weggestopt. In de loop der jaren kwam er wel af en toe iets omhoog maar ik wimpelde het altijd af met ‘dat gaat niet over mij’ of iets anders. Naast dat ik namelijk heel erg gevoelig ben door wat me als kind is aangedaan, ben ik ook hoog-sensitief. Ik voel dus alles zeer intens en doorzie situaties ook heel snel. Daarbij kwam dat ik ook alle gevoelens van anderen voelde en zelfs op me nam omdat ik niet goed kon onderscheiden wat wel en niet van mij was. Vanwege een grenzeloosheid die ik had ontwikkeld door het trauma waar ik eerder over sprak.
Trauma en grenzen
Dat trauma is een incesttrauma, en die incest vond plaats van mijn tweede tot ongeveer mijn achtste jaar. Zes jaar lang, bijna dagelijks. En wat ik inmiddels weet is dat grenzen dan wegvallen. Grenzen van ik en jij, ik en zij enzovoort. In bepaalde opzichten was ik grenzeloos. Dat maakte dat ik naast al mijn eigen gevoelens ook nog vaak tot in het extreme van alles en nog wat van iedereen om me heen oppikte. Ook van totale vreemden. Plus dat ik me daar op een gekke manier ook nog verantwoordelijk voor voelde. Deels vanuit een eeuwig knagend schuldgevoel dat er altijd in meer of mindere mate was. Totdat ik zo uitgeput was dat ik niet anders kon dan mezelf afzonderen en alleen zijn, zodat ik weer kon opladen. Echter lukte dat ook vaak niet zoals ik het nodig had. De manier waarop wij woonden maakte namelijk dat er regelmatig mensen over onze grenzen gingen en niet begrepen wat privacy is. Wat ook veel te maken had met het niet respecteren van mijn eigen grenzen. Voordat wij op deze boot gingen wonen, woonden we op een plek waar we hoopten rust te vinden, echter hadden we allebei niet naar onze intuïtie geluisterd over degene waarvan we huurden. En die vrouw bleek ernstige persoonlijkheidsproblemen te hebben. Dat was weer een les in luisteren naar mijn gevoel, mijn gevoel serieus nemen en dat is ook een grens.
Rust en mijn verhaal
Maar…nu zijn we dus verhuisd en hebben we alles voor onszelf en geen opdringerige eigenaar of eigenaresse. De eerste dag dat ik vrij was en op de bank ging zitten te genieten van het uitzicht vanuit de woonkamer voelde ik zo’n rust. Omdat we samen zijn gegaan voor een veilige plek en alle obstakels uit de weg hebben geruimd. Simpelweg omdat we het verdienen, net als ieder ander, een veilige rustige plek om thuis te komen. En zo voel ik het nu ook. Die veiligheid zorgt er ook voor dat ik weer kan schrijven (want het is mijn passie), dat ik de inspiratie en de rust voel om dat te doen. Dat heb ik zo gemist. En nu voel ik ook dat ik me al die tijd zo heb laten meeslepen in andermans verhalen, vanwege die grenzeloosheid, dat ik mijn eigen verhaal niet meer kon schrijven.
Dit is nu mijn nieuwe start, het begin van mijn verhaal en het delen daarvan. Ik ben zo blij dat ik dat mag doen bij een Stichting als Project Speak Now. Het is zo belangrijk om te delen. Omdat ik weet hoe belangrijk het voor mij is geweest om te lezen over wat anderen met soortgelijke ervaringen voelen en waar ze doorheen gaan. Maar ook omdat ik weet dat je jezelf weer helemaal kunt terugvinden, en hoe! En het meest omdat ik hoop dat hoe meer ruchtbaarheid er aan seksueel geweld en incest gegeven wordt, hoe minder het voor zal komen, nu en in de toekomst.