Kan je dan nog een fijn seksleven hebben na zo’n traumatische ervaring? Kan je dan nog wel genieten? Vragen waar niemand antwoord op kan geven dan alleen jijzelf. Maar ook als je geen traumatische ervaring hebt gehad, je bespreekt toch niet je seksleven met anderen?

Ik begrijp heel goed waarom hier weinig over gesproken wordt. Het is zo intiem en van jezelf, dat hoeft een ander niet te weten. Toch wil ik hier een blog over schrijven want ik heb mij hierin zo alleen gevoeld met al mijn angsten en verdriet. Het gaat er niet om dat ik wil weten wat een ander fijn vind of wat niet, welk standje of waar de ander opgewonden van raakt. Nee, daar ben ik niet naar op zoek. Het is de eenzaamheid hierin. Met niemand (behalve met mijn man, seksuoloog en haptotherapeute) kan ik over dit onderwerp praten. Ik voelde mij onzeker en zo diep gekwetst. Het stuk seksualiteit is in mijn jonge jaren zo misvormd, geestelijk en lichamelijk misbruikt. Voor mijn gevoel was ik de enige die met vragen rondliep. Ik dacht altijd dat ik de enige was die problemen op seksueel gebied had.

Twijfel

Dus ja, ik denk dat er wel een behoefte is als er wat over dit onderwerp geschreven wordt. Tenminste bij mij wel. Ik kon er niets over vinden dus schrijf ik zelf een blog hierover. Dan komt toch de twijfel. Iets in mij zegt : “Denk erom Yvon je stelt je nu wel heel kwetsbaar op.” Dus hoe vind ik hier een beetje een middenweg in? Ik heb geen idee eigenlijk en probeer zoveel mogelijk mijn intuïtie hierin te volgen.

Puzzelstukje

Intiem zijn kan heel fijn zijn. En goddank kan ik het gelukkig wel ervaren. Want als ik mij er voor open kan stellen dan kan ik dat soort gevoelens toe laten en er van genieten.
Er is één ding waar ik al heel lang aan werk en nog steeds niet gevonden heb wat mij daarin kan helpen. Ik weet dat ik het in mijzelf moet zoeken, daar kan geen therapie tegen op. Maar op de één of ander manier heb ik dat puzzelstukje nog steeds niet gevonden. Het gaat bij mij om het stukje net voordat we intiem worden. Het gaat dan over ‘het opgewonden raken’ en ‘zin krijgen’.

Als mijn lieftallige man toenadering zoekt en ik voel dat hij graag intiem wil zijn dan werkt mijn overlevingsmechanisme op volle toeren. Ik schiet in de stress, zoek uitvluchten, bevries, wordt boos, stoot hem af, maak ruzie en wil vooral de controle houden. Op dat moment ben ik met alles bezig waar je dus niet mee bezig hoeft te zijn. Want dan is het juist zo fijn dat je kan genieten, dat je je kan overgeven aan dat fijne gevoel. Het is niet zo dat ik mijn man niet aantrekkelijk vind, juist wel. Ik vind hem mooi, lief en sexy. En hij is in mijn ogen echt een lekker ding!

Kleine meisje

En toch voelt iets in mij dan weer even dat moment van wat dat kleine meisje zo bang heeft gemaakt. Al haar vertrouwen is toen weg geramd door haar broer die alleen aan zijn eigen lusten dacht. Op het moment dat ik denk dat er iets op seksueel gebied zal kunnen gebeuren treedt dat stomme overlevingsmechanisme alweer op. Ik weet dat het niet meer nodig is en toch overkomt het mij. Hoe graag ik het ook anders wil, iets in mij wordt getriggerd en ik loop keihard weer tegen die muur aan. Kan ik het loslaten en over die drempel heen gaan dan kan ik ook echt genieten van het vrijen, van de liefde, van de seks. Dan durf ik ook mijn verlangen en liefde te laten zien. Maar het moment daarvoor zit ik gevangen in mijzelf, zie geen andere uitweg dan hem van mij afstoten. Wat natuurlijk niets met de realiteit te maken heeft . Want juist dan wil ik zijn liefde toe laten.

Zo ga ik nog steeds eens in de maand naar haptotherapie. Wat een eyeopener heb ik bij haar gehad! Zo valt alles dus weer op zijn plek, dat puzzelstukje is gevonden. Alleen nu nog passend maken en zoeken hoe ik dat het beste kan doen. Ik begrijp nu eindelijk waarom ik in de vluchtmodus ga. Na al die jaren is het mij eindelijk duidelijk geworden. Ik zie eindelijk in waarom ik dit gedrag elke keer weer vertoon. En dat geeft hoop. Hoop dat het toch anders kan.

Ook hier mag ik weer aan gaan werken. Want dat neemt niet weg dat het probleem daardoor is opgelost. Zo schreef ik nog in mijn vorige blog dat ik therapie moe was. Maar ik ben een volhouder en ik geef niet op. Er zijn weer nieuwe kansen en daar ga ik voor.

Want ik verlang er naar om vrij te zijn in mijzelf.