Ik wist dat het moment nu snel zou komen dat ik zou moeten gaan praten over mijn verleden, het eerste moment op weg naar genezing. Dit moment heb ik zo lang voor me uit geschoven en als ik eerlijk ben, heb ik de gevolgen van het seksueel misbruik in mijn jeugd jarenlang genegeerd. Zelfs in India werd pijnlijk duidelijk hoeveel impact dit nog heeft in mijn leven, toen ik verstijfd in een salon lag waar men een iets andere definitie van massage bleek te hebben. Zelfs nu nog blijft nee zeggen moeilijk, zwerft er nog steeds schaamte door mijn hoofd en bevries ik in iedere situatie die me doet denken aan die lange, eenzame jeugdjaren.

Toen ik veertien jaar was ben ik voor het eerst met mijn verhaal naar buiten gekomen. Sindsdien is er zo goed als nooit meer over gesproken. Ik ging in therapie (EMDR) en dat was het dan, opgelost en vergeten. Althans, dat dacht ik. Ik was een opstandige puber en kreeg daarna een leven als iedere andere doorsnee vrouw. Werk, relaties, een leuk sociaal leven en sinds een paar jaar een leven dat lijkt te zijn ingericht voor een volgende stap: kinderen. En daar ging het mis.

Afstand

In rap tempo creëerde ik een afstand in mijn relatie en greep ik alles aan om me niet verder te hoeven binden. Waar dit vandaan kwam, was voor mijn omgeving net zo’n groot raadsel als voor mijzelf. Ik was ervan overtuigd dat ik een gelukkiger mens zou worden als ik alles en iedereen achter me zou laten. Als ik alleen zou gaan reizen, alleen geconfronteerd zou worden met mezelf en daarna alleen een nieuw leven zou opbouwen. Hier ben ik open en eerlijk over geweest in mijn relatie, waar ik praktisch al een punt achter had gezet.

Ik had echter een man getroffen die niet van plan was om op te geven, die zich niet liet leiden door mijn waanideeën, die duidelijk een oorzaak van vluchtgedrag hadden. In plaats daarvan wachtte hij geduldig, ook vol frustratie, tot de waas waarin ik zat over zou zijn en hij weer tot mij door zou kunnen dringen. Er volgde een periode van slapeloze nachten met paniekaanvallen, waarin ik niet in staat was om fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en ik anderen niet toestond om mijn kwetsbaarheid te zien. Daarbij kwam dat mijn surrogaat moeder ongeneeslijk ziek werd en ik plots regelmatig geconfronteerd werd met een man die als twee druppels water op de dader van mijn misbruik leek. Ik kwam terecht in een achtbaan, waarin veel tegenslagen elkaar snel opvolgden en door mijn geestelijke toestand ook mijn fysieke gezondheid snel achteruitging.

Therapie

Therapie was onvermijdelijk om uit deze onhoudbare situatie te komen en mijn naasten steunden mij daarin gelukkig volledig. Na een aantal sessies stond de grondslag van mijn vluchtgedrag als een paal boven water: ik had het misbruik in mijn verleden nog niet verwerkt. Dit was een schok die mij een paar dagen tijd kostte om te verwerken, des te meer omdat ik begon te begrijpen hoe ik al die jaren zoveel gevoelens en gedachten had genegeerd. Dat dit juist gebeurde op het moment dat het onderwerp kinderen ter sprake kwam, was volgens mijn therapeut een logisch gevolg. Ik wilde koste wat het kost een kind behoeden voor wat ik zelf had meegemaakt, hem beschermen tegen de grote boze wereld. Maar je kunt een kind niet 100% beschermen, hoe graag ik dat ook zou willen.

Ik dacht dat mijn verhaal uniek was, omdat ik wél therapie had gehad. Ik dacht dat ik geen pijn meer mocht hebben, omdat het misbruik bij mij misschien niet zo heftig is geweest als bij anderen. Vele jaren heb ik me eenzaam gevoeld, had ik moeite met het opbouwen van een hechte band met anderen. De gebeurtenissen hebben nog steeds een grote impact in mijn dagelijks leven. Ik ben veel ervaringsverhalen gaan lezen over seksueel misbruik en al snel kwam ik erachter dat mijn verhaal, gevoelens en gedachten niet uniek zijn, maar juist heel passend bij een dergelijk verleden.
Ik vertelde mijn omgeving over de reden van mijn vluchtgedrag wanneer zij vroegen naar de therapie. Het lukte me bij mensen die het dichtst bij me staan niet om over het seksueel misbruik te praten. Mijn partner leert mij nog iedere dag om gebeurtenissen te benoemen en die eerste kleine stap kost iedere dag weer grote moeite.

Bij mensen die verder van me af stonden, ging het makkelijker. Al kreeg ik voor mijn gevoel op die momenten vaak weer een ontkenning van mijn gevoelens. ‘Je bent daar toch al voor in therapie geweest?’, was een reactie die ik vaak hoorde. En vervolgens werd niet weer gevraagd naar hoe het nu met me ging, hoe het erover praten voor me voelde of hoe de therapie ging. De realiteit is dat pijnlijke momenten uit mijn verleden altijd onverwacht voorbijkomen, zolang ik ze niet met zorg verwerk. Dit inzicht kwam hard aan toen ik terugkwam van een fantastische reis door India, waar dit zo pijnlijk duidelijk werd.

Ik heb gekozen voor de weg naar genezing. En die weg ga ik nu met veel geduld en zorg bewandelen, hopelijk met steun van mijn omgeving, maar desnoods doe ik het alleen.