Vroeger vond ik het moeilijk om in de spiegel te kijken. Want wat ik zag stond mij niet aan. Door mijn verleden had ik een negatief zelfbeeld. Ik liep altijd met mijn hoofd omlaag. Laat staan om iemand aan te kijken dat was al moeilijk.  Ik was bang dat ze zagen dat ik een groot geheim met mij mee droeg. Dus ik probeerde zo onopvallend te zijn.

Dit veranderde echter toen ik in de puber leeftijd kwam. Als puber wil je los komen van je ouders, wat een natuurlijke ontwikkeling is. Maar ik sloeg door en van een verlegen meisje veranderde ik in een soort van boosaardig monster. Ik had een grote mond, dronk veel bier, rookte en deed alles wat mijn ouders verschrikkelijk vonden. Ik had veel ruzie en was niet meer dat lieve volgzame meisje. Ze vonden mij een vervelend en lastig kind. Maar eigenlijk schreeuwde ik om hulp en  blijkbaar zag niemand dat.

Dat opstandige meisje durfde echter niet in de spiegel te kijken. Ik keek wel in de spiegel om mijn make-up te doen, maar durfde mijzelf niet te zien want dan zag ik de pijn in mijn ogen. En dat duwde ik zo hard mogelijk weg. Ik was aan het overleven omdat ik voor mijn gevoel niet anders kon.

Totdat ik bij mijn psychologe kwam in 2012 en ik een opdracht kreeg om thuis voor de spiegel te gaan staan. Gewoon met mijn kleren aan moest ik kijken naar mijzelf. Wat vond ik dat verschrikkelijk want kijken naar mijzelf was iets wat ik al een hele lange tijd vermeed. Ik keek via de spiegel alleen maar naar mijn voeten. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik verder kon kijken. Er kwamen zoveel negatieve gevoelens in mij omhoog. Alles wat ik aan mijzelf zag was niet goed in mijn ogen.

Daarna kwam de opdracht van mijn psychologe om weer naar mijzelf te kijken en dan tenminste één ding op te noemen wat ik mooi aan mijzelf vond en dat ook echt voelen. Nou daar stond ik dan in de slaapkamer voor de spiegel, en ik keek alleen maar naar mijn voeten. Na een hele tijd (en dat heeft echt heel lang geduurd) kon ik zeggen dat ik mijn voeten mooi vond want die zijn mooi klein. Meteen daarna waren de negatieve gedachtes er weer, de rest van mijn lichaam was te groot, te dik, etc.

Maar het begin was er. Zo ben ik stapje voor stapje verder gekomen al kijkend in de spiegel. Het aller moeilijkste vond ik om mijzelf in de ogen te kijken. Dat was zo confronterend, want ik zag zo’n eenzaamheid en verdriet daarin. Maar door het te ervaren en te zien begon ik mijzelf  langzaam te accepteren.

Met kleren aan ging het steeds beter en toen kwam de volgende uidaging. In mijn blootje voor de spiegel. Het idee alleen al maakte dat ik uitvluchten zocht…..maar ook dit was een stap om verder te komen. Stapje voor stapje. Hierdoor leerde ik om positief naar mijn lichaam te gaan kijken. Dat mijn lichaam ook echt van mij is met al zijn gebreken. Het is goed zoals het is.

Mijn zelfbeeld is beter geworden maar nog steeds zie ik mijzelf vaak anders als hoe anderen mensen mij zien.

Er was één moment wat heel bijzonder voor mij was. Dit was in Frankrijk waar ik een retreat week van Esther Teule volgde. Een intensieve week maar zo waardevol. Ik herinner mij dat ik mijzelf een mooie vrouw vond. s Avonds zaten we nog even met elkaar een wijntje te drinken. Ik moest even naar het toilet en in een glimp in de spiegel zag ik mijn eigen ogen vol leven en plezier. Het raakte mij want ik zag een sterkte en trotse vrouw, ik voelde mij mooi en vol liefde voor mijzelf. Terug bij de dames kwamen de tranen. Dat moment kon ik mijzelf eindelijk zien als een mooie vrouw die het waard is om er te zijn.

Af en toe voel ik mij nog wel eens dat kleine bange onzeker meisje.  Maar steeds vaker zie ik een vrouw die weet wat ze wil en die probeert om van haarzelf te houden.

Zou je mij nu tegen komen? Dan kijk ik je aan, mijn gezicht is niet meer naar de grond gericht maar vooruit. Naar het nu.

Benieuwd of jij mij ook ziet!