Het volgende heb ik toen geschreven:

“Zaterdag 12 februari 2011
De laatste tijd ben ik erg gespannen want ik wil mijn ouders op de hoogte brengen van mijn incest verleden. Maar hoe wil ik het gaan vertellen? Doe ik het per email? Of per telefoon? Ga ik de confrontatie aan of schuil ik mij achter de mail? Hoe zou mijn moeder reageren? Zouden ze mij geloven? Allemaal vragen die naar boven komen en daarmee ook zoveel angsten.

De hele zaterdagochtend was ik met die vraag intensief bezig en kwam er maar niet uit. Ik voelde mij gefrustreerd omdat ik niet wist hoe ik het moest aanpakken. Boos en al mopperend maakte ik de tafel voor de lunch klaar.
En toen gebeurde het volgende:

We zaten aan tafel te eten en onverwachts kwamen mijn ouders de tuin binnen lopen. (ze moeten een uur rijden om bij ons te zijn) Jemig wat schrok ik, paniek bij mij want wat nu? Waar ik de hele ochtend mee aan het worstelen was geweest kwam nu wel heel dichtbij. En nu stonden ze ineens op de stoep! Wat ga ik doen? Alles in mij schreeuwde NEE ik heb er de moed niet voor. NEE ik durf het niet. Waarom zijn ze nu ineens hier? GA WEG schreeuwde ik in mijzelf.

Dirk wist waar ik de hele ochtend mee bezig was geweest we keken elkaar aan en ik knikte naar hem, hij wist wat ik zou gaan doen.
Ze kwamen binnen en na elkaar begroet te hebben vroeg mijn moeder standaard hoe het met ons was? Ik kon geen antwoord op die vraag geven en het bleef even stil.

Ik wist niet wat ik met de situatie aan moest, alles in mij wilde vluchten, niet die confrontatie aangaan. Iets wat ik zoveel jaren had verzwegen zocht een uitweg maar ik wist nog steeds niet hoe.

Nu dan Yvon dacht ik, zeg het, zeg het gewoon en neem die sprong in het diepe. Mijn keel kneep dicht, spieren in mijn lichaam spannen zich aan, klamme handen en het gevoel dat ik het niet aan zou kunnen. Jemig wat kwam er een angst naar boven. De kinderen waren nog in de woonkamer en die heb ik naar boven gestuurd. Ik was zo gespannen want voor mijn gevoel was het nu of nooit. Toen mijn moeder weer vroeg hoe het nu met mij was kwam het hoge woord er bij mij uit.

“Het gaat niet goed want (….) heeft vroeger dingen gedaan wat hij niet had mogen doen”.

Opluchting bij mij want ik heb het hardop uitgesproken.
Maar het bleef stil bij mijn moeder en ze reageerde niet. Volgens mij begreep ze het niet of wou ze het niet begrijpen, er kwam boosheid in mij naar boven en toen heb ik duidelijk gezegd dat het op seksueel gebied was. Toen kwamen de tranen bij mijn moeder. Ik zat naast haar en voelde mij versteend, ik kon geen emotie tonen en zat totaal verlamd op mijn stoel. Haar eerste woorden waren: ‘Maar het is zo’n goeie jongen, ik wist het niet. Alleen hij? En dat in onze huishouding, niet in onze huishouding! Ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan.’ En ze huilde verder.

……ze heeft niet één keer gevraagd hoe het voor mij is geweest. Niet één keer…..

Ik werd zo kwaad en schreeuwde bijna dat het dit keer niet om haar ging maar om mij! Haar reactie maakte dat ik woest werd maar ik klapte dicht……de muur waar ik mij altijd achter verschool zat weer torent hoog. Ik sloot mij weer af en voelde niets meer, ik kon ook niets meer zeggen.

Dirk is mijn steun en toeverlaat want ik zat daar maar op de stoel en hij zag mijn pijn en verdriet.
Hij heeft toen ingegrepen en duidelijk aangegeven dat ik nu tijd en rust moest krijgen om het allemaal te gaan verwerken.
Op dat moment kwamen de kinderen beneden want ze wilden naar hun activiteit. Wat was ik blij dat ik weg kon, weg van mijn ouders omdat ik weer niet gehoord werd.”

Nadat ik dit deel van mijn dagboek opnieuw gelezen had besefte ik pas goed hoe belangrijk het is geweest dat ik hardop mijn grootse geheim heb uitgesproken en mijn stilzwijgen heb verbroken. En eindelijk voor mijzelf opkwam. Dit was mijn weg naar vrijheid!
We zijn nu bijna 6 jaar verder en er is zoveel veranderd in mij! Ik heb verschillende therapieën gedaan en sta nu weer positief in het leven. Hoe verschrikkelijk bang ik ook was en hoe zwaar het soms ook nu nog is, het is het beste wat ik ooit voor mijzelf maar ook voor mijn gezin heb kunnen doen.

Lieve allemaal ik wil nog zoveel vertellen maar het enige wat ik nu kan zeggen is: Kom uit je isolement. Het is een moeilijke stap, maar wel één die het waard is om te nemen. Durf je het niet of weet je niet hoe je het aan moeten pakken? Weet dan dat je niet alleen bent. Vraag hulp bij iemand in je omgeving of neem contact op met de Stichting Project Speak Now. Maar doe in ieder geval iets.

Want dat is de weg naar je eigen vrijheid en dat is zoveel meer waard dan stil te blijven.