Binnen mijn kring vertel ik weleens iets, of hint of deel ik een moment van mijzelf over mijn verleden. De momenten die ik deel zijn altijd na een trigger of een slechte dag. Het moment dat ik breek is niet het moment dat ik de hulp inroep. ‘Waarom niet?’ denk ik nu. Misschien omdat het moment dat ik breek al zo vaak is geweest en zoiets “normaals” is geworden. Ik heb dat altijd alleen moeten handelen. De momenten dat ik om hulp schreeuwden, letterlijk, of door mijn “kenmerken” te tonen, was er niemand.
Terwijl ik dit aan het typen ben, barst mijn hoofd uit elkaar en zit ik hier met een draaiende maag. Het braaksel komt omhoog; wat een moment, het speak now. In de douche, schreeuwend, jankend, vloekend, lukt het altijd prima. Maar zo zwart op wit op papier zetten, zorgt nogal voor een heftige reactie. Wat ben ik bang voor de reacties en dan misschien nog wel het heftigs voor mijn eigen reactie vanwege het loyaliteitsconflict waarin ik zit.
Ik hou op een vreemde manier van de mensen die mij dit hebben aangedaan en van de mensen die erbij waren, ernaast stonden en niks deden. Niet omdat ze het verdienen, maar ik verdien het om mezelf niet te vergiftigen met hun onkunde, hun onwetendheid en hun schaamte.
Ik moet beginnen met mijn definitieve afscheid, mijn afscheid van schaamte, walging, afkeer, waardeloos zijn en ontkenning. Op een leeftijd waar seks, geslachtsdelen, lust en hormonen nog geen betekenis horen te hebben, ben ik daarmee geconfronteerd en helaas meerdere jaren en vele malen. Het emotionele misbruik die daarna nog jaren duurden, zorgde ervoor dat ik na alles te hebben verloren, geen idee meer heb wat ik kan verliezen. Wel weet ik wat hiermee kan bevrijden en erkennen, namelijk: MIJZELF.
In mijn geval is het geen weggestopt ‘iets’ geweest. Dagelijks werd ik er mee geconfronteerd, maar hoe sterk is je loyaliteit of hoe sterk is je beeld ontwikkeld over jezelf dat je gek bent? Ik weet niet hoeveel uur ik mijn hersenen heb zitten breken over of ik het allemaal had verzonnen. Hoe vaak heb ik smoezen gebruikt, gelogen over mijn gedragingen in allerlei situaties; teveel te vaak.
Als klein meisje werden mij dingen aangedaan die, nogmaals, niet bij mijn jonge leeftijd hoorden.De details zal ik je besparen, want daar help ik echt niemand mee. Alle jaren daarna is mijn lichaam en geest zich steeds meer van mij gaan ontvreemden. Je kon mij alles wijsmaken zoals men dat dan ook met plezier deed. De woorden ‘je bent goor, achterlijk, niet normaal, walgelijk en nog gekker dan wie dan ook, is een beeld geworden die in mijn hoofd zit vastgeroest. Misschien drink ik daarom graag cola, dat helpt namelijk bij roestplekken.
Er gebeurde enorm veel in mijn familie rond mijn puberleeftijd. Dit was voor velen een moment van overleven van ieders eigen verdriet. Het was een moment waarin ik mij steeds meer terugtrok, begon met verbergen en schuilhouden. Ik had wel veilige havens. Eén daarvan was overmand van verdriet zo groot dat mag niemand overkomen. Eén daarvan was net in de “gelukkigste” periode van haar leven en daar voelde ik mij veilig als zijnde huis, maar niet om erover te praten.
Het stuk afzonderen, het stuk vervreemden werd erg gewijd aan het feit dat ik mijn enorm dierbare neef had verloren. Ik voelde het zelf ook zo en dat was dan ook wat ik uitsprak.
Vriendjes…………………ik was een vreemde, altijd verliefd en tot op het ziekelijke toe gezien willen worden, maar nooit een vriendje. Hoe langer ik daarover nadenk, hoe meer het mijn eigenwaarde beïnvloedde. De machteloosheid die ik voelde om niet krachtig genoeg te zijn om dit te stoppen. Mijn vriendjesloze bestaan werd steeds opvallender. Hierdoor viel het gedrag van de dader, die alle vriendjes en mensen om mij heen afkeurde niemand op. Het fysieke contact, wat openbaar gebeurde, werd als liefdevol gezien. De afkeer die het bij mij opriep, zorgde voor nog meer onbegrip; hij is toch altijd zo lief voor mij geweest.
Het moment dat er iemand voor mij ging, voelde als bevrijding. Na een verhoring van weken van de dader legde hij zich erbij neer. Ik was vrij en wist ook niet hoe snel ik weg moest uit deze omgeving. Zoals “slachtoffers” zullen herkennen, is het bij ons niet vanzelfsprekend een liefdesleven te ontwikkelen met je verleden. Terwijl dit voor de meeste mensen gelukkig heel vanzelfsprekend is.
Dit zorgde voor veel spanningen en onbegrip. Ik was veilig, dacht ik, dus ik probeerde na jaren een heel klein beetje uit te leggen waar eventueel het spanningsveld kon door zijn ontstaan. Mijn toenmalige vriend koos eieren voor zijn geld en wist niet hoe snel die met de horizon moest vertrekken. Het was dus duidelijk een NO GO. Nooit meer zou ik iemand ook maar iets vertellen waar ik denk, dat ik “probleempjes” mee had. Na vele veranderingen in mijn leven kwam ik een man tegen en dan heb ik het ook echt over een kerel; een man die ergens voor staat en zich niet zomaar laat afwimpelen.
De familie en ik werden steeds meer losgeweekt; het stockholmsyndroom werd steeds inzichtelijker. Dit natuurlijk tot grote ergernis en frustratie van velen. Het is net de fucking Adams family, abnormaal, mysterieus, zo gek als een deur, maar zolang je erin zit voelt het als een warm bad en is niks binnen de familie vreemd. Zolang je maar wel weet dat het binnen de familie en die vier muren blijft. Mocht je ooit iets zeggen dan word je uitgekotst, denk ik. Je bent gedoemd om je je te gaan begeven tussen de “normale”mensen. Wat dan natuurlijk ook weer als abnormaal voelt en jaren kan duren, omdat je denkt te voelen dat er een deel van je geamputeerd is.
Iedereen komt vroeg of laat op een punt in zijn leven dat je alles gaat herdefiniëren. Mijn punt was het moment dat mijn moeder geheel onverwachts overleed. De band tussen haar en mij is altijd besproken als negatief. Al voelden wij dat niet zo, maar als moeilijk bespreekbaar en dat is logisch misschien is zij ook ooit slachtoffer is geweest. Ze heeft er in ieder geval vaak over gehint.
De zorgtaken veranderde, ik was mijn moeder kwijt en de rest van de familie hing in hun eigen verdriet. Ieder had het grootste verdriet en ik was toch een vreemde, een buitenstaander, dus mijn verlies werd gebagatelliseerd. Ik kon het handelen, mijn taak was een vader waar ik voor diende te zorgen met zo min mogelijk leed en zorg om zich heen. Dat daar discussies over ontstonden; wie zijn wc pot mocht poetsen bijvoorbeeld, was echt mijn kleinste probleem.
Ik ben toen aan de slag gegaan met mijzelf door lieve vrouwen om mij heen te verzamelen. Ik kwam verschillende eye-openers tegen. Negeren dacht ik. Tot dat het niet meer te negeren viel. Elke eye opener zorgde voor meer afstand en meer afsluiting van mijzelf. Aan de telefoon bijvoorbeeld maakte ik veel grapjes, hoe sarcastischer hoe beter.
Mijn man wordt vurig, hoe grappig kan ik wel niet zijn, terwijl het zo vreselijk zwaar voor ons is. Dilemma …..wat doe ik: openen of afstoten. Ik zeg dat wij maar beter kunnen gaan scheiden of dat hij ergens anders dat plezier moet gaan halen. “Als je van mij houdt dan deal je hier maar mee,” zeg ik heel makkelijk. Gelukkig heb ik een echt man, hij breekt mij en hoe? Dit was ook niet iets wat hij had kunnen voorzien. Natuurlijk voelt hij mijn afschuw, natuurlijk hoort hij mijn walging, natuurlijk voelt hij mijn afkeer en natuurlijk hoort hij mijn schreeuw, maar hij doet er iets mee, voor het eerst van mijn leven.
De achtbaan waar ik dan in terecht kom is bizar, maar helaas is het noodzakelijk om te leren opstaan eindelijk te erkennen en langzaam te herkennen. Na een lange zware therapie wordt er meer over gesproken binnen mijn grenzen, steeds meer vergeving ontstaat er voor mijzelf.
Dan komt het moment dat ik met mijn vader een klein meningsverschilletje krijgen over de whatsapp. Hierin zegt hij tegen mij dat ik zo gek ben als een deur en altijd al een vreemde ben geweest. Ik kan niet meer, ik kan niet langer voor iemand alles dragen, verzorgen en verbergen om bij hem maar geen leed te zien. Als ik dit stuk van mijzelf leer accepteren, mag ik nooit meer in die hoek worden geduwd van vroeger.
Mijn man en mijn zelfgekozen zus, die mij al vanaf mijn kindertijd bij staat als “mijn persoon” kunnen het niet aanzien en vertellen mijn vader het leed wat mij is aangedaan. Dit doen zij met de duidelijke vermelding dat ik keihard heb geknokt om, zoals bij Project Speak Now zo mooi staat, van mijn scars mijn stars te maken. Dat hij trots zou moeten zijn op zo’n dochter en het nooit mijn bedoeling is geweest om de dader aan de hoogste boom te hangen, maar alleen zelf wil genezen van al mijn pijn, door te groeien en te leren mogen liefhebben.
Hij kan er niks mee, helaas. De rest van de Adams family heeft te doen met alle leed van de hele wereld, maar niet die van het enige meisje in de familie die zij allemaal stuk voor stuk echt hadden kunnen helpen. Ook helaas, tot op de dag van vandaag ben ik gek en maak ik hun leven zuur. Ik heb heel veel liefdevolle mensen om mij heen maar buiten een enkeling is er geen bloedband te vinden, dat is best zuur.
Maar mijn leven is allang zuur en ik weet nu dat dat niet nodig is. ik ben namelijk niet minder dan ieder ander. Elke inbreuk die er gedaan kan worden op je privacy of de schaamte die je kan voelen is bij mij allang een dagelijks iets. Ik sta namelijk compleet naakt al heel lang. De dag dat ik niet badend in het zweet wakker word van de nachtmerries;
de dag dat ik niet al kotsend sta te douchen;
de dag dat ik ook van de zon kan genieten zonder schaamte;
de dag dat ik ga voelen dat ik net zoveel waard ben als ieder ander mensenleven;
de dag dat ik trots kan worden over het feit dat ik er nog steeds ben;
de dag dat ik aangeraakt kan worden zonder dat de stress toeslaat;
de dag dat ik kan gaan liefhebben zonder te janken;
de dag dat ik niet met walging in de spiegel kijk…
die dag begint vandaag door openlijk het moment te pakken van Project Speak Now.
Ik accepteer steeds beetje bij beetje mijn verleden met mijn geweldige gezin en mijn mooie kinderen, lieve schoonfamilie en mijn fantastische vriendinnen. Mijn dochter geeft mij gister een briefje voor moederdag waarop staat: mama is gek te gek. En dat wil ik accepteren, ik ben TE gek.