Mijn verhaal begint zo rond mijn negende jaar. Mijn één na oudste broer (hij is 6 jaar ouder dan ik) wilde wel een spelletje met mij doen. Ik weet nog dat ik dacht: gôh wat leuk! Maar waarom moest dat nu op zolder? Dat begreep ik eerst niet.
Standaard gingen de speelkaarten mee naar zolder, onder het mom van we gaan een kaartspelletje spelen. De verwarring was bij mij groot, want waarom moesten mijn kleren dan uit? Ik kon niet begrijpen wat dat nu met het kaartspelletje te maken had? Ik herinner mij nog dat ik dat aan hem vroeg, want ik vond het maar niets dat mijn kleding uit moest. Hij werd boos en vond het jammer dat ik niet met hem een spelletje wilde spelen. “Doe nu maar gewoon wat ik zeg,” hoor ik hem nog zeggen. “Je zult het vast leuk vinden…….”
Het misbruik (de handelingen zoals ik het zelf altijd noemde) duurde ongeveer totdat ik een jaar of 12 was. Maar de manipulatie en bedreigingen zijn nog jaren lang door gegaan.
Door zijn manipulatie was ik bang geworden om het te vertellen. Ik vroeg mij ook af wat het met ons als gezin zou doen als dit bekend zou worden. Ik maakte me vooral zorgen over mijn moeder. Mijn moeder is een vrouw die de familiebanden erg belangrijk vindt. Vooral de buitenwereld moest zien dat we een hele happy familie waren.
Ik begreep het niet, want zag niemand aan mij dat ik doodongelukkig was? Had dan niemand in de gaten wat mijn broer bij mij deed? Seksualiteit was ook niet bespreekbaar in ons gezin.
Ondanks mijn jonge leeftijd voelde ik mij al heel verantwoordelijk voor ons gezin en was heel bang dat de familie uit elkaar zou vallen. Dat wilde ik niet op mijn geweten hebben. Ik dacht daadwerkelijk dat dat dan mijn schuld zou zijn. Ze vonden mij al een lastige boze puber, omdat ik een grote mond had, ik niet wilde luisteren en altijd boos was. Ik dronk en rookte. Innerlijk schreeuwde ik om hulp, maar dat hoorde de buitenwereld niet. Door opstandig te zijn kon ik mijzelf staande houden, gevoelens en emoties ver van mij af houden. Zo overleefde ik.
Ondanks de pijn, de vele vernederingen, schaamte, eenzaamheid en het verdriet hield ik mijn mond. Ik zweeg om de familie bij elkaar te houden. Maar ik vergat dat ik zelf gelukkig mocht zijn. Ik zweeg, omdat ik mijn moeder geen pijn wilde doen. Mijn loyaliteit naar haar was heel groot.
In Februari 2011 veroorzaakte ik een tsunami in mijn familie. Ik kwam op een punt dat ik zelf gewoon niet meer verder kon. Mijn relatie met Dirk ging zo slecht,dat we bijna op een punt stonden om uit elkaar te gaan en dat was niet wat ik wilde. Ik houd zielsveel van hem en wist dat ik hulp moest zoeken voor de problemen die ik had. En dat was wat ik deed; ik zocht hulp.
De stap was moeilijk maar noodzakelijk. Ik heb tot nu toe verschillende therapieën gedaan. Ik ben begonnen met Cranio Sacraal therapie. Ook heb ik intensieve gesprekken met de seksuoloog en psychologe gehad. Daarnaast ben ik gaan mediteren en wordt nu nog steeds gecoacht. Op dit moment ben ik bezig met haptotheraphie.
Als ik achterom kijk, dan zie ik dat ik al aardig wat bergen heb overwonnen. Ik kijk vooruit en zie een toekomst waarin ik vrij en gelukkig kan en wil zijn. Ik zal zeker nog bergen tegenkomen en uiteindelijk sta ik boven op de berg en geniet ik van het prachtige uitzicht! Nu neem ik af en toe pauze op mijn weg naar die bergtop en kijk om mij heen en geniet van al het moois wat er is!
Mijn stilzwijgen is eindelijk voorbij!