Mezelf rot voelen, verdriet, onrust, en meestal niets waard zijn de gevolgen van de sporen van seksueel misbruik, zo gaat het al een heel erg lang.
Vandaag bijna de hele dag aan het zee/strand gezeten. Ik zat op een plekje alleen het was echt oke ik voel mij hier top het geluid van de golven in het water geeft mij totale ontspanning staren naar het water, stilte en rust. Ik kijk naar het strand en zie letterlijk mijn kleine meisje zittend in het zand ze staat op en ze loopt richting de rotsen waar ik zit.
Spelend genieten vrolijk, spontaan en alert. Blij, bijna schreeuwend zegt ze: Bloemetjes, ze gaat zitten op een kleine gepaste afstand ik kijk en zwijg..... Zie hoe ze beweegt en hoe vrolijk ze ondanks alles is...
Ik stel mezelf de vraag hoe het kan dat ik mij dagelijks zo rot voel terwijl zij zo blij en spontaan kan zijn. Ik zie mijn kleine meisje genieten ze is ontspannen, rustig maar wel op haar hoede.
Soms kijkt ze even op bij een apart geluid. Zachtjes zeg ik dat het oke is en veilig ik bescherm je. Ze kijkt mij vragend aan, ik voel dat ze meer nodig heeft dan alleen mijn woorden deze zeggen haar niet zoveel. Herkenbaar de loze woorden.
Ik sta op zet 3 stappen en ga ook bij de bloemetjes zitten. Mijn kleine meisje plukt een pluizen bolletje en blaast ze weg ik kijk met verbazing op even uit mijn droom.... Dat is de reden dat ik hier zo graag naar kijk, waarschijnlijk ook de reden dat ik in de muur weg kan dwalen met mijn gedachten maar nooit zo scherp als nu.
Ik laat mijn gedachten weer gaan en besluit om een foto te maken van de paardenbloem en de pluisjes. Ik word er oprecht blij van. Mijn kleine meisje komt dichterbij en wederom stel ik haar gerust, met een kleine aarzeling spreek ik haar naam uit, zij lacht.... Terwijl ik de misselijkheid op voel komen probeer mezelf gerust te stellen en zachte ruimte voor de afwijzing om haar naam uit te spreken. Moedig wil ik zijn ik wil haar omarmen veiligheid geven dat wat ze allemaal zo gemist heeft.
Geraakt tranen ontroering als ze naast mij zit en ik voorzichtig mijn kleine meisje koester. Het is niet mijn schuld en al helemaal niet haar schuld. De misselijkheid houd aan maar ik kan haar ondanks haar naam die ik hardop een aantal keer uitspreek wel dichtbij houden en verdragen.
Samen kijken we naar de golven die voorbij komen de ene golf met veel power de andere met gepaste zachte kracht. Samen blijven we nog een tijdje zitten kijkend naar hoe verschillend de golven zijn dicht bij elkaar jij en ik, ik en jij.
Alsof we heel even samen 1 geheel zijn.