Ik was dertien toen ik voor het eerst een liedje van Anita Meijer hoorde en er enorm door werd geraakt. Het seksueel misbruik was gestopt en ik deed mijn uiterste best dat trauma volledig te negeren. Dat lukte redelijk, al stormde het onder de oppervlakte behoorlijk. Vanaf die eerste kennismaking, wilde ik alles van haar weten en werd ik fan.

Ik luisterde naar al haar liedjes, verzamelde alles wat ik over haar kon vinden en ging naar optredens. Op mijn vijftiende mocht ik van mijn ouders met een vriendin naar een concert van haar in het Congresgebouw Den Haag. Ik genoot volop en aan het einde van het concert renden we naar voren. Daar in de mensenmassa kreeg ik voor het eerst een paniekaanval. Ik had het benauwd en rende de zaal uit om in de hal mijn ouders te vinden.

De maanden daarna bleef de paniek. Ik durfde niet meer naar school, niet meer naar buiten, niet eens meer alleen naar de wc. In een huis samenleven met mijn vader, de man die me seksueel had misbruikt, terwijl ik me zo onveilig voelde was hel. De muziek en sporadische optredens van Anita Meijer waren in die tijd het enige lichtpuntje dat ik had.

Toen ik begin twintig ging studeren en een studentenkamer kreeg, kon ik eindelijk uit huis. Daar kreeg mijn fanzijn meer ruimte en bezocht ik zoveel optredens als ik kon. We leerden elkaar steeds beter kennen en kregen ook steeds langere en intiemere gesprekken. Met de band die tussen ons ontstond en de speciale aandacht die ik kreeg, gaf ze me iets wat ik nooit eerder had gekend. Zij keek en luisterde naar me, zoals niemand dat tot dan toe had gedaan.

Met een enorme dankbaarheid en warmte in mijn hart denk ik terug aan hoe zij me in die tijd, zonder te weten wat er precies speelde, zoveel aandacht, liefde en erkenning heeft gegeven. We hebben allemaal iemand nodig die ons laat voelen dat we waardevol zijn. Bij mij was die bijzondere persoon toevallig een bekende zangeres.