Aan mijn vader die me verkrachtte en zei dat ik nooit goed genoeg zou zijn. Aan de weinige familie die ik had, die zich allemaal van me hebben afgekeerd omdat ze me niet geloven. Aan de perverse mannen die een groepsverkrachting zagen als de ultieme vorm van ontspanning. Aan de schuld die ik jarenlang met me meedroeg, omdat ik ergens geloofde dat het allemaal door mij kwam: dat slechte, walgelijke en onuitstaanbare kind.
Met de intense pijn in me van al die traumatische ervaringen kon ik niet anders dan - zo dacht ik - mezelf van het leven beroven, om zo de wereld te bevrijden van dit slechte mens. Maar toen ik op het dak stond om te gaan springen, werd ik gebiologeerd door de sterren en zag ik licht. Dat was het begin van een nieuw hoofdstuk genaamd vergeving.
Langzaam veranderde mijn leven van verdriet en pijn naar een leven van liefde, compassie en vrijheid. Pijn brengt indirect de boodschap dat als we het niet aankijken en helen, het ons blijft achtervolgen en zich verder verspreidt als een virus. Jarenlang hield ik me vast aan de pijnlijke ervaringen, woorden, geuren, en aanrakingen, evenals de woede en het schuldgevoel. Ik dacht namelijk dat als ik dat los zou laten, ik alleen de daders zou bevrijden en zelf nog gevangen zou blijven in mijn wereld van pijn. Maar wat ik niet begreep, is dat ik niet degene ben die de mensen die me pijn hebben gedaan verantwoordelijk kan maken voor hun daden. Me vasthouden aan hun pijn, hield me juist gevangen. Met mijn woede, pijn en verdriet hield ik mijn vader en al die anderen die me pijn hadden gedaan levend in mijn wereld, zonder dat ze er nog onderdeel van uitmaakten.
Uiteindelijk begreep ik wat het licht me wilde zeggen. Vergeving zette de deur open, en gaf alle pijn de kans om te vertrekken. Al die tijd had deze dichte deur licht, liefde, blijdschap, geluk en voorspoed buiten gehouden. En toen dat eindelijk kon binnenstromen, kon ik voor het eerst de waarheid zien: dat het nooit de bedoeling is dat wij de zware lasten moeten dragen van iedereen die ons wat heeft aangedaan. Ik was lange tijd zo druk met het dragen van alle lasten, dat ik vergat om goed te kijken of wat ik droeg wel allemaal van mij was.
Vergeving is de weg terug naar liefde. Vergeving is liefde. En liefde is wie we echt zijn. Wanneer we vergeven en dus loslaten, bevrijden we onszelf. Als we voorbij de donkerte van iemands daden kunnen kijken, kunnen we ook hun licht zien. En dat is het moment dat je kunt vergeven en thuis kunt komen in de liefde voor jezelf. En dat beantwoordt dan meteen de vraag. Nee, er is niks dat niet vergeven kan worden. Er is namelijk niets dat liefde niet kan helen.
En vanuit die vergeving ben ik ook in staat geweest om mijn boek Ondersteboven te schrijven. De traumatische ervaringen niet alleen beschreven door mijn eigen ogen, maar ook die van de dader. Meer informatie: www.mariannekimmel.nl/boek-ondersteboven