Ze vonden mij ‘raar’, ik hoorde stemmen ik dissocieerde. Ik splitste mij in meerdere personen en had inmiddels zes alters ontwikkeld. Natuurlijk vonden ze mij ‘raar’. Ik vond mijzelf ook raar.

Angstig om naar buiten te gaan, angstig om te praten want als ik iets zei, dan wilden ze het niet horen… Vol schuld en angst verstopte ik mij en leefde ik een leven samen met mijn alters.

Mijn herstel begon toen iemand mij vroeg: ”Vicky wat wil jij?”

“Wat wil ik..? Ik wil niet meer bang zijn, niet meer vluchten niet meer dissociëren en splitsen”. 

Ik wilde weten wie ik was en mijn zoektocht naar mijzelf begon. Na jaren therapie –confrontatie therapie, psychotherapie, EMDR, creatieve therapie, VERS-training en schematherapie – ben ik steeds meer van mijzelf gaan houden. Ook schreef ik alles op wat later in boekvorm kwam.

Niemand geloofde in mij

Ik had al jaren een wens om mijn verhaal te vertellen.

Ik wist dat er vele mensen, net zoals ik, worstelden met deze kwetsbaarheden, oftewel diversiteit.

Mensen lachten mij uit…

“Jij een boek schrijven?”

“Jij een stem zijn?”

“Jij hebt dyslectie…”

“Het gaat je nooit lukken”

Maar wensen komen uit, als je gelooft in jezelf, als je volhoudt en doorzet

Ik ben trainingen gaan doen zoals ‘werken met je eigen ervaring’. Hier zagen ze mijn kwetsbaarheid als een kracht. Hier geloofden ze in mij. Ik zelf begon steeds meer in mijzelf te geloven en uiteindelijk… Durfde ik daar te staan. Durfde ik te spreken

Ik ben van mijzelf gaan houden en van al die alters in mij… Ik voel me nu samen één. Ik heb geleerd om mijn grootste vriend te zijn en voel mij nu hoopverlener. Ik mocht het allemaal zelf doen, maar niet alleen.

Ik kan nu zeggen: ik heb mij lief

Als ik terug denk waar ik vandaan kom…