Elke keer liep ik tegen een muur, de muur van mijn gevoel. Ik dacht toen ik was gevlucht dat ik beter en genezen was. Dat het goed ging en dat mijn verleden en de herbelevingenvoorgoed verleden tijd waren. Ik zou NOOIT meer een terugval hebben en dus stopte ik met mijn medicatie, met hulp krijgen en dacht ik dat ik het zelf kon.

Ik ben toen zo in de put gekomen. Ik begreep niet hoe dat kon en dacht dat ik nooit meer beter zou worden. Maar toen besefte ik dat ik beter kon accepteren dat ik soms een terugval kreeg en dat ik wat tijd voor mijzelf nodig had. Dat was beter dan ertegen blijven vechten. Mijn valkuilen zijn bijvoorbeeld:  meer doen dan ik aan kan, steeds maar doorgaan. Niet stilstaan dus bij mijn gevoel en de gebeurtenissen om mij heen.  

Daardoor raakte ik dan van mijzelf verwijderd, en ik splitste ik mijzelf als zelfbescherming snel in meerdere personen. Als ik dit doe, kan ik mij namelijk beter afschermen  voor alle prikkels om mij heen. Dan trek ik mij even terug in mijzelf totdat ik me weer fijner voel. 
Totdat ik weer op één lijn zit met mijzelf, mijn gedachten en gevoelens. 

Ik zie nu in dat herstellen niet hetzelfde als genezen is. Herstellen is voor mij leren omgaan met mijn tekortkomingen. Die tekortkomingen zijn er wel, maar zolang ik goed voor mijzelf zorg, heb ik er weinig last van. Mijn herstelproces is begonnen in het 'Blijf van mijn lijf Huis', al ruim 10 jaar geleden. Daar stelden ze mij de vraag: 'Wat wil jij?'.

Toen ben ik gaan nadenken: wat ik wil, hoe ik het wil en wanneer ik het wil. Hierdoor ben ik er achtergekomen dat sommige dingen die ik wil, niet altijd NU kunnen, maar dat het soms tijd nodig heeft. Daardoor ben ik kleine stapjes gaan nemen. 
De eerste stap was: Wat wil ik aan? 
En daarna stelde ik vragen als: Wat wil ik eten? en Wat wil ik lezen? (in de sekte mocht ik alleen dingen lezen wat zij goed vonden), Mag ik van mijzelf tv kijken en wat wil ik dan kijken? Welke boodschappen wil ik kopen? Welke sport wil ik beoefenen? Wat wil ik schilderen?

Het begon met kleine stapjes. Soms ging het wel eens fout, maar dat gaf niet, want ik werd niet zo boos als dat gebeurde. Ik dacht: oké … de volgende keer kan ik het beter zo doen. Vroeger, als ik iets voor anderen deed, kon ik het bijna nooit goed doen in hun ogen, wat ik ook deed.  Nu heb ik alleen met mijzelf te maken en kan ik lief voor mezelf zijn als iets niet lukt. Lopen heb ik ook geleerd met vallen en opstaan. Voor mij is Herstel ook het leren accepteren dat het soms mis kan gaan, en dat je niet iedereen tevreden kan stellen. 

Ik mag er zijn en mag doen wat ik wil. Ik leef mijn leven hoe ik dat wil, ik leef nu een zo gelukkig mogelijk leven, met mijn beperkingen van het verleden: ik kan nu zeggen: Ik heb mij lief!