Dus ik deed steeds meer en meer, totdat ik instortte. Ik kon niet meer.

Na een time-out, begon ik weer langzaam dingen op te pakken, en langzaam sloop het pleasen er weer in. Eerst nog met af en toe 'Nee' zeggen, maar steeds vaker zei ik alleen maar ja. Dit patroon herhaalde zich steeds weer in mijn leven. Met mijn zus heb ik het erover gehad. Ze zei, 'Ja dat was vroeger al, we dachten Lana doet het toch wel.' Ik dacht bij mijzelf: 'Hoe kan dit nu? Waarom voelen de mensen dit zo feilloos aan?''

Toen ben ik gaan nadenken......'Wil ik wel zo zijn?' Waarom doe ik dit? Wat zit erachter. Ik kwam bij mijn oude pijn, ik wilde me zo graag welkom voelen. Ik wilde er zo graag toe doen, dat ik maar (bijna) alles deed wat men mij vroeg. Natuurlijk als iets ten koste van de ander zou gaan, dan deed ik het niet. Als ze zeiden bv 'Wil je in de sloot springen?' Dan deed ik het niet. Maar, als ze me iets vroegen wat de ander niet zou beschadigen, maar helpen, deed ik het wel. 

Totdat ik mijzelf de vraag stelde: 'Wil ik dit wel?' Kan ik dit wel? Wat voel ik? Wat wil ik? Toen kwam ik erachter dat ik vaak dingen deed, die ik net zoals de ander eigenlijk liever niet deed. Ik deed, iets wat de ander zelf ook niet wilde doen, en het mij dus voor hun liet doen. Ik weet nog dat ik dacht: oooo ...Hoe moet ik hier NEE op zeggen. Eerst voelde ik mij zo schuldig, maar later ben ik het gaan terug spiegelen. Waarom wil jij dat ik het doe? Je kan het toch makkelijk zelf doen?...... en dan stonden ze met de mond vol tanden. '...ja...maar....je kan het toch wel even voor mij doen, je doet het altijd?' Toen zei ik: 'Dat klopt, maar nu niet meer, als ik het makkelijk kan doen, kun jij het toch ook net zo makkelijk doen?'

Ik merkte dat ik hierdoor groeide, hoe vaker ik het deed, hoe makkelijker het werd. Ik merkte dat dit mij positieve energie gaf en geeft. Ik merkte dat ik verandering zag bij de mensen om mij heen, naar mij toe, maar ook naar zichzelf en anderen toe. Ik merkte zelfs, dat de mensen het leuk begonnen te vinden; het zelf te doen, en gingen hierdoor steeds meer zelf doen. Ik merkte dat hun zelfvertrouwen ook enorm begon te groeien. Ik merkte dat omgaan met mensen mij steeds makkelijker afging en gaat. Ik merkte dat ik steeds meer voel; wat ik zelf wil én het wordt steeds makkelijker om het aan te geven en te zeggen, de mensen gingen het zelfs 'normaal' vinden.

Ik heb hier veel van geleerd, en merk dat alle antwoorden al in mijzelf lagen. Ik had het nodig dat de mensen mij veel dingen gingen vragen en ik dat ik veel te veel zou doen, zodat ik zou instorten en dat ik wel na moest gaan denken. Hoe kan ik dit voorkomen? Wat gebeurt er nu eigenlijk? Ik zie nu in, dat ik het zelf in stand hield en dat ik mensen weerhield om er zelf van te leren en groeien. Ze zijn nu veel zelfredzamer en voelen zich  fijner, nodig en belangrijker, ze doen er toe. Ik zie nu in dat ik er ook toe doe, dat dit mijn les was om te leren.

Ik weet ook dat ik nog veel lessen te leren heb, maar dat gaat niet in één keer. Als ik terug denk, dan weet ik ook, dat ik het meest heb geleerd van mijn eigen vallen en opstaan. Ik zie in; dat ik dit zelf in stand hield, bij de mensen waar ik mee omging en ga. Het was altijd zo, waar ik ook kwam....ooo Lana doet het wel. Nu niet meer, want ik zeg gewoon, je mag het zelf doen en wie weet ga je het nog leuk vinden ook. Vaak gebeurt dit nu, dat ze het zelfs leuk gaan vinden. Ik ben gaan inzien, dat het niet kwade wil was van mensen, maar vaak hun onzekerheid en dat ze  dachten, 'Lana of een ander kan het vast beter dan ikzelf.'

Bij iedereen is dat natuurlijk weer anders, maar de meeste mensen die ik ken, zie ik zelfredzamer worden en groeien in hun zelf vertrouwen. Nu weet ik pas echt: wat zitten op de handen betekent. Er waren wel mensen die zeiden; laat ze het zelf doen, maar dat kwam niet binnen bij mij. Ik heb echt moeten vallen en opstaan en weer vallen....totdat ik bij mijzelf te rade ging: en mij afvroeg, waarom overkomt mij dit steeds? Ik liet het mij overkomen. Niet dat ik het nu erg vind, want ik ben blij het te hebben geleerd. Ik merk dat er veel dingen eigenlijk al in mijzelf zitten, als ik goed naar mijzelf luister. Daarom vind ik het nu zo fijn, om te schilderen en mediteren, en gewoon even stil zijn. Dan voel ik de rust en zie ik duidelijk; wat er is gebeurd of wat ik te leren heb.

Vele antwoorden zitten in mijzelf. Ik dacht altijd, dat we elkaar nodig hadden om de spiegel voor te houden. Nu weet ik ook, dat ik mijzelf de spiegel kan voorhouden en kan vragen: 'Wat kan ik doen, om te veranderen, zodat ik het als fijn ervaar.' Het leven bestaat vanuit actie , reactie, dus wat ik doe...krijg ik terug en dit hangt af van de manier hoe ik het doe en uitstraal.........karma. Dit bedoel ik ook zonder oordeel; wat je doet, zegt of geeft....ontvang je weer terug, in wat je het gaf, geeft en doet. Dus ik begin te leren dat de lessen die ik leer vaak gevolgen zijn van mijn acties en reacties. 

Ik leer dat vele antwoorden in mijzelf zitten.
Ik leer dat het fijn is om op mijn handen te zitten en te genieten van al het zelf vertrouwen wat in mij en in de ander groeit.
Ik leer en zie dat het als een sneeuwbal effect gaat, het zaait, groeit en oogst.

Vaak zei ik dat groeien zo'n pijn deed, net als bevallen zeg maar....maar nu ervaar ik het voor het eerst heel anders. Ik ervaar en voel; ruimte, liefde en respect. Hoe ouder ik word, hoe fijner ik het vind om te leren. Zouden ze dit bedoelen met hoe ouder hoe wijzer? Zonder regen geen regenboog, en natuurlijk de zon die er doorheen schijnt.