Maar het kleine meisje rukte steeds harder aan haar ketenen om los te komen en de zuurstof van de vrijheid in te ademen. En ik? Ik wilde haar niet zien, haar simpelweg niet kennen. Alles in mij schreeuwde: Ga weg. Laat me met rust. Je bent dan misschien wel zo klein, maar ik ben zo godvergeten bang voor je. Ik kan de pijn niet aan die zo onlosmakelijk met jou verbonden is.

Het kleine meisje huilde ruim 25 jaar lang, voordat ik haar eindelijk durfde te vragen: ‘Kleine schat, waarom ben je zo verdrietig?’ Een zacht, lief stemmetje had ze, en wat was ze blij dat ik er was. ‘Ik vind het zo fijn dat je eindelijk bent gekomen. Wil jij me even vasthouden?’

En langzaam gaf ik haar wat ze nog nooit had gehad. Onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen. Soms kon ze het niet aan en veranderde haar zachte stemmetje in een ongecontroleerd brullen: 'Ga weg. Je houdt niet echt van me. Je gaat me toch wel pijn doen, zoals iedereen altijd heeft gedaan'. Dan trok ze zich terug en vocht haar strijd weer verder, in eenzaamheid. Zoals ze gewend was.

Maar met heel veel geduld, acceptatie, volhardendheid, liefde en vertrouwen, durfden we elkaar steeds wat meer toe te laten. Keken we elkaar aan, hielden we elkaars hand vast en troostte ik haar als ze zoveel pijn had. Het beschadigde, gebroken kind met de kwetsbare ogen kon eindelijk voelen wat echte liefde en veiligheid was.

En nu? Nu zijn we al een tijdje beste vrienden. Ze is geheeld, gelukkig en vrij, al kun je soms - als je heel goed kijkt - nog een stukje van het beschadigde kleine meisje waarnemen. En dan zal ze naar je lachen. Uit dankbaarheid voor het veilige thuis dat ze nu heeft in mijn schoot.