Wat volgde was dat ik niet graag meer ging wandelen. Ik deed het wel maar niet van harte. Mijn hoofd richting de grond en doorlopen. Ik zag niet eens wat er om me heen was. Ik genoot niet van een wandeling. Keek af en toe achter me of er niemand achter me aan liep. Bang dat ik de struiken in getrokken zou worden. Bang om iemand tegen te komen met verkeerde bedoelingen. Dit wilde ik absoluut niet nog een keer!

Het bos was een echte no go. Hier kwam ik dan ook alleen samen met iemand anders. Nooit alleen. Maar zelfs met iemand samen was het bos een plek waar ik liever niet was. Het zorgde voor enorm veel spanning, onrust en angst. Ik ben in het verleden oa meegenomen naar een bos en daar in de auto verkracht. Volgens hem was het een plek waar het rustig was en waar wel vaker 'stelletjes' van elkaar genoten. Het zou niet opvallen. 

Jarenlang heb ik zo goed als het bos vermeden. Maar steeds vaker voelde ik ietsje meer verlangen om op een dag te mogen genieten van het bos. Te durven zijn in het bos zonder angst. Maar het lukte me niet. Ik had niet het lef om me op te pakken en 'gewoon' te gaan. Angst overheerste. 

Een aantal jaren geleden ging ik dan toch steeds iets vaker met een vriendin en de honden een stukje door het bos wandelen. Ik voelde me niet echt op mijn gemak maar de grootste angst zakte weg. Inmiddels loop ik steeds vaker door het bos. Niet alleen, dat durf ik niet. Wel geprobeerd maar waarom zou ik mezelf zo pushen om dit koste wat kost te doen? De angst die dat met zich meedroeg was het niet waard. Steeds vaker durf ik te kijken. Kijken naar al het moois wat de natuur te bieden heeft. En doordat ik meer en meer om me heen durfde te kijken mocht ik ervaren dat als ik heel goed keek ik meer en meer ging zien. Ik mocht zelfs langzaamaan gaan genieten van de natuur. En wat is die mooi! 

Doordat ik mezelf toestond om te proberen te genieten van het bos rook ik ineens ook de heerlijke geur, zag ik de schoonheid van het bos en zijn bewoners. Mijn hoofd richtte zich steeds minder naar de grond. Ik mocht voelen dat ik echt veel meer zie als ik goed kijk. En dat voelt goed. 

Ik ben nog steeds erg onzeker en bang om alleen naar het bos te gaan daarom doe ik dit alleen met iemand samen en dat is prima. En ik durf hardop te zeggen dat ik dan geniet van een boswandeling. Ik zou wel graag willen leren om ook alleen eens een stukje door het bos te lopen.  Al is het maar aan de rand en niet diep in het bos. Dat is iets wat ik graag aan zou willen pakken. Wanneer ik daar klaar voor ben weet ik nog niet. 

Zien is zoveel meer dan kijken.

♡