Vanaf mijn kindertijd was slapen een drama, zelfs de huisarts wist geen raad hiermee.

Ik kreeg slaapmeditatie maar dat hielp ook voor korte duur natuurlijk de oorzaak werd ook niet aangepakt.

Altijd gefocust op de geluiden die ik in huis of buiten hoorde.

De voeten op de traptreden ik wist prima het verschil wanneer mijn moeder of mijn vader naar boven kwam.

Onrustige nachten vaak wakker weinig slapen en altijd moe zijn.

Als een eierwekker altijd aan staan dag en nacht.

Dit ging door tot mijn kort geleden, ik neem je mee in mijn proces voor lotgenoten mogelijk herkenbaar.

Aan het begin van mijn strijd werd geen nachtrust hebben nog erger ik dorst letterlijk niet meer te slapen.

Ik bleef vaak zolang op tot het daglicht zich liet zien en dan niet weten hoe je de dag weer door zou komen.

Het was in mijn leven gewoon normaal geworden.

Ik wist en kon niet anders, mijn overtuiging die ergens in mijn leven meegelift is dat het zo hoorde.

Vooral de avond en nacht voor mijn therapie kon ik helemaal de rust niet vinden, ik probeerde dat wel een slaapmeditatie maar vaak schokte ik dan weer wakker.

Na therapie of EMDR had ik nog meer reden om wakker te blijven.

Ik speelde de therapie film opnieuw af keer op keer.

Had ik nog moeten zeggen ben ik iets vergeten, zou mijn therapeute denk aan wat ik gezegd heb zou ze er last van hebben of ……

Natuurlijk zorgen voor een ander dat ken ik, ik moest dit loslaten en aan mijzelf gaan denken.

Wat ik oprecht heftig vond aan mijzelf denken.

Hoezo ben ik het waard?

Naarmate ik verder was in mijn proces ging het slapen ook langzaam aan beter.

Ik was enorm blij dat er soms nachten van 3/5 uur slaap waren.

Helaas was dit niet elke nacht zo, soms ging ik schilderen om toch in mijn hoofd de rust te creëren.

Vaak gebeurde de moeizame nachten nog voor de therapie dat bleef er een spanningsveld om mij heen hangen.

Dit heb ik besproken met de therapeute en we spraken af dat ik met de huisarts zou overleggen om slaapmeditatie te gaan gebruiken.

Mijn oude vertrouwde moest leren om te slapen.

Een maand lang medicatie ik ervaarde meer rust.

Ik ging zoveel beter in mijn vel zitten.

Na de 30 dagen waar ik heb mogen proeven hoe het is om te slapen, verviel ik terug in kort slapen en alertheid.

Na een gesprek met de huisarts afgesproken 2 dagen medicatie 1 dag niet.

Het ging steeds beter, het ging met mij zoveel Beter.

Mijn verwerkingsproces maakte sprongen, de nachten waren zoveel beter, ik was er alleen nog niet ik wil alles uit mijn leven halen.

Er zat nog een deel van woede en veel verdriet waar ik niet bij kon.

Dit deel bleef afgesloten ik wilde de pijn niet meer voelen, glashard ging ik toch op mijn bek mijn lijf wilde het er wel uit hebben.

De kraan niet meer te stoppen de tranen bleven stromen, huilend en overstuur wakker worden, ik verviel ik het oude ik wilde niet meer slapen.

Toch opnieuw hulp gevraagd, gewerkt aan de lagen die echt nog aandacht nodig hadden, ik ging mij weer beter voelen en kwam weer op het juiste pad.

Van mijn vriendin kreeg ik een tip en die pakte ik met beide handen aan.

Sinds 3 maanden na een bezoek aan een lichaamsgerichte therapeute Breathwork & Trauma release (btr) waar mijn lijf trauma’s mocht loslaten ervaar ik zoveel rust in mijn hoofd en mijn lijf.

Mijn nachten zijn het nieuwe normaal Ik slaap en maak overuren!

Als ik nu een nacht niet tof slaap dan is dat raar en voelt dat heel erg vervelend.

Trots op mijzelf hoe ver ik nu ben, hoe goed mijn nachten over het algemeen zijn.

Hierdoor zit ik goed  en ontspannen in mijn vel en geniet en hou ik van mijn nieuwe ik.

​