Ik ben bang voor wie ik ben als ik afscheid neem van hetgeen dat zolang bij me heeft gehoord. Mijn verleden. Wie ben ik zonder die zware ballast? Het voelt vreemd om afscheid te nemen van iets wat altijd deel van mij was. Maar tóch, toch voel ik dat ik deze stap mag maken. Moet maken misschien wel. Iets wat mij in het nu niet meer dient is een last en die last mag ik achter me gaan laten. Maar hoe?

Met het volste besef dat deze zwaarte alleen maar lichter zal worden en niet weg zal gaan wil ik mijn doorzettingsvermogen aanmoedigen om mij niet in de steek te laten. Maar om juist nu door te zetten om wat mijn leven niet meer langer mag beheersen, af te sluiten.

De wil is er, meer dan dat maar, waarom voelt dit zo ontzettend dubbel?

Waarom durf ik niet te vertrouwen op de toekomst?

Waarom durf ik geen afscheid te nemen van mijn verleden? Ik weet de antwoorden. Die worden in mijn oor gefluisterd door die ene stem. Ben ik bang voor wie ik zal worden in de toekomst zonder die ballast? Ja! Ondanks dat ik weet dat ik niet in de toekomst kan kijken.

Ik voel dat ik dichtbij de deur ben. Die ene deur die wagenwijd open heeft gestaan zodat alle duisternis die erachter verscholen ging naar buiten kwam. Met al mijn innerlijke kracht heb ik geprobeerd hem dicht te duwen maar hij stond al tever open. Ik heb hem lang open laten staan. De wereld kleurde zwart. Donker zwart. Geen houvast, geen hoop en geen vertrouwen.

Ik sta nu weer bij die deur. Hij staat open en mijn nieuwsgierigheid maakt het verlangen naar licht steeds intenser. Ik mag door die deur stappen en het licht aanschouwen waarin ik mezelf mag gaan positioneren. Daarna mag ik de deur achter me dichtmaken. De duisternis, het gekleurde zwart is vervaagd. Ik zie langzaam de kleuren die mij uitnodigen om ze niet alleen te zien maar ze ook in mij op te nemen zodat mijn hart zich ermee kan vullen. Maar, ik vergeet de drempel die er ligt. Daar moet ik eerst nog overheen...

Als ik het lef heb om mezelf te omringen met zelfliefde en kleur, dan ga ik aan het mooie nummer "Vaarwel verleden, ik ga de toekomst in" van Nick en Simon denken. En stiekem, héél stiekem probeer ik het soms een beetje mee te zingen... Zal mijn onderbewuste alvast willen wennen aan het afscheid nemen van mijn verleden?

♡