«𝐷𝑖𝑡 𝑖𝑠 𝑒𝑒𝑛 𝑝𝑖𝑒𝑝 𝑘𝑙𝑒𝑖𝑛 𝑠𝑡𝑢𝑘𝑗𝑒 𝑢𝑖𝑡 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑏𝑟𝑖𝑒𝑓 𝑑𝑖𝑒 𝑖𝑘 𝑔𝑒𝑠𝑐ℎ𝑟𝑒𝑣𝑒𝑛 ℎ𝑒𝑏 𝑎𝑎𝑛 𝑑𝑒𝑔𝑒𝑛𝑒 𝑑𝑖𝑒 ℎ𝑒𝑡 𝑛𝑜𝑑𝑖𝑔 𝑣𝑜𝑛𝑑 𝑜𝑚 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑙𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑡𝑒 𝑏𝑒𝑝𝑎𝑙𝑒𝑛. 𝑇𝑜𝑡 ℎ𝑖𝑒𝑟...»

Na jaren geleefd te zijn voelde ik dat ik er klaar voor was om te beginnen aan de spreekwoordelijke puntjes die ik op de i mag zetten. Een van deze punten, en voor mij misschien wel de belangrijkste, is dat ik af wil gaan sluiten. Ik wil zo graag mijn verleden in het verleden laten en die ballast niet meer langer met mij meedragen in het heden. Het word tijd om die lang verstopte, enge en moeilijke emotie toe te gaan laten en er erkenning aan te gaan geven. Boosheid. Wat is die lastig om toe te laten als dit niet in je aard zit. Ik voel het wel maar om het écht tot uiting te laten komen kan ik gewoonweg niet.

Ik heb zo'n 23 jaar gevochten voor mijn plekje waarvan ik de laatste twee jaar harder heb gevochten dan ooit om te komen waar ik nu ben. Hier. Een aantal keren heb ik op het punt gestaan om uit mijn leven te stappen en mezelf de eeuwige rust te gunnen. Maar telkens weer vond ik ergens, heel diep van binnen, dat kleine beetje kracht om tóch aanwezig te blijven. En nu? Heel eerlijk? Ik gun het die ene man, die mijn leven tot een hel maakte, niet om mezelf van mijn leven te beroven. Ik wil laten zien dat ik weer kan genieten van het leven. Van MIJN leven! En weet je? Ik ben heel goed op weg. Ik heb mensen die achter mij staan en met mij meelopen langs de zijlijn. Mensen die ik heb mogen leren kennen als échte, pure mensen die hun armen wagenwijd open hielden en houden om mij te geven wat ik zó hard nodig heb. Liefde, warmte, gezien en gehoord worden.

Om mij te helpen met het afsluiten van een bepaald hoofdstuk, restte mij nog het uiten van mijn boosheid. Maar hoe moest ik dat in vredesnaam doen? Mijn lieve psychologe gaf mij het advies om een brief te schrijven aan de man die mij misbruikt, verkracht, bedreigd en meegenomen heeft. Een brief waarin ik állles schrijf wat er in mij opkomt richting hem. Na een tijdje had ik de moed en de kracht verzameld om een begin te maken aan mijn brief. En ineens was hij af! Gewoon af! Klaar! Alles kwam eruit, op mijn eigen manier. Letters vormden woorden en die woorden werden zinnen. En voordat ik het wist, was de brief af.

Gisteren was het dan zover. Van mijn psychologe kreeg ik een envelop en daarop mocht ik schrijven wat ik graag zou willen bereiken met mijn brief. Vervolgens heb ik, zonder haar aan te kijken, mijn brief hardop voorgelezen en sprak ik alle woorden uit die geschreven stonden. Ik hield mijn ogen strak op het papier gericht. Bang dat er emotie zichtbaar werd. Toen ik de laatste woorden uitgesproken had mocht ik de brief in de envelop doen. Ik heb de intentie nog een keer in mezelf opgenoemd en de envelop met daarin de brief in kleine stukjes gescheurd. Samen hebben we de brief uiteindelijk verbrand. Na de laatste stukjes as door het rooster te hebben geduwd voelde ik een leegte ontstaan. Een nare leegte die me in verwarring bracht. Ben ik nou trots op mezelf of toch niet? Er leek even geen ruimte voor welke emotie dan ook.

Ik reed naar huis. Ik was moe. Doodmoe. Ik ben in slaap gevallen en 's middags had ik genoeg afleiding om er even niet aan te hoeven denken. Toen ik naar bed ging 's avonds kwam alles eruit. Ik voelde me helemaal niet oké! De angst nam me een beetje over. Mijn hoofd probeerde me met man en macht mee te trekken naar de negatieve kant. De kant waar hij mij toesprak over wat ik nu weer gedaan heb. 23 Jaar geleden heb ik moeten beloven nooit, maar dan ook nooit te praten over wat er zich allemaal afspeelde. En wat heb ik gedaan? Alles wat ik volgens hem niet mocht doen heb ik nu, uiteindelijk, na al die jaren toch gedaan! En als kers op de taart heb ik ook nog eens een boze brief aan hem geschreven! Ik voelde dat ik me mee liet slepen en even de controle over mezelf verloor. Voor mij was, wat ik gedaan had, zo intens.

Vandaag gaat het een klein beetje beter. Ik voel nog steeds een nare leegte en een stukje angst wat zich blijkbaar nog wil laten zien. Want, wat nou als hij via via te horen krijgt dat ik die brief geschreven heb? Ik dus mijn beloften richting hem keer op keer verbroken heb? Begint dan alles weer opnieuw? Dit maakt me bang. En hier mag ik nog wat mee doen. Maar, even rustig aan. Dit pak ik op zodra ik er de ruimte aan kan en durf te geven want dan weet ik dat het me kan lukken.

«𝐼𝑘 𝑠𝑙𝑜𝑜𝑡 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑏𝑟𝑖𝑒𝑓 𝑎𝑓 𝑚𝑒𝑡:»

"Ik vergeef jou je brute, monsterachtige gedrag omdat het mij bevrijd van een intens lange en zware, eenzame strijd. Maar nooit zal ik vergeten wat jij hebt gedaan! NOOIT! Ik walg van je".

Ik mag dit een plekje gaan geven. Dit zal waarschijnlijk nog even een tijdje duren voordat ik mezelf toesta om dit achter me te laten. En daarna? Daarna ga ik nog meer puntjes op de i zetten. Net zolang totdat ik mezelf mag bevrijden van hetgeen mij niet meer dient.

♡