Een no go eigenlijk. 

Dagenlang heb ik me druk gemaakt.
Dagenlang had ik een knoop in mijn maag.
Dagenlang was ik onrustig.
Dagenlang probeerde dat stemmetje in mijn hoofd de regie te pakken.

En dat alleen maar omdat een vriendin vroeg om samen naar een feestje te gaan.

Vrijwel direct schoot ik in een oud stuk. 'Uitgaan? Dronken mensen! Controle? Drukte! Wat als? Wat dan?'

Ik was vastberaden om te gaan zeggen dat ik niet mee zou gaan. Maar waarom kwamen de woorden 'ik ga niet mee' maar niet uit mijn mond? Een tijdje later had ik het antwoord. Ik voelde dat ik mijn stemmetje steeds iets verderweg kon duwen met mijn eigen stem. Werd ik nou op het, voor mij, allermoeilijkste punt mijn stemmetje de baas?

Ik gaf mezelf als het ware antwoord op mijn eigen vragen die rondspookte in mijn hoofd.

Dronken mensen?

Ja, die zijn er maar ik hoef er niets mee.

Controle?

Die mag ik zelf in de hand houden, ik bepaal zelf wat ik doe.

Drukte?

Ja, ook dat is iets waar je bij een feest in een grote tent met live muziek niet onderuit kunt maar ik kan nog steeds zelf bepalen wat ik daarmee doe.

Wat als?

Wat als is als er iets is gebeurd of gaat gebeuren en dat kan ik alleen maar in dát moment bedenken.

Wat dan?

Ik ben samen met mijn man en een vriendenstel. Zij weten hoe moeilijk ik het vind en zij zijn er voor me. Ik ga proberen erop te vertrouwen dat zij me bijstaan wanneer nodig.

Ik had mezelf beloofd in het nu te zijn en in het nu te handelen. Niet teveel te zijn bij wat was. Genieten van de mooie dingen die ik mee mocht gaan maken. Met deze belofte in mijn achterhoofd liepen we naar de tent. Met mijn hart in mijn keel liep ik de tent in en ik zag alleen maar mensen. Waar ik ook keek, overal stonden mensen. Het bier stroomde rijkelijk uit de tap en de bekers drank stonden op de hangtafels. Waar ik ook keek, overal mensen en bekers drank. We zochten een plaatsje ergens aan de zijkant waar we nog iets van ruimte om ons heen hadden. Deze plek voelde prima genoeg. De muziek stond hard en de mensen werden losser en losser. Ik drink geen bier maar ik weet dat als ik wijn ga drinken ik snel tuuttuut ben juist dan verlies ik controle en laat dat nou net zijn waar ik enorm bang voor ben. Ik besloot aan de Radler te gaan. Daar zit wat minder alcohol in...

Ik bleef de mensen om me heen scannen. Net zolang dat ik mocht voelen dat het oké was. En ik hield mijn eigen belofte voor. Ik ben in het nu en ik ben niet meer dat jonge meisje. Ik ben veilig. Een aantal Radlertjes verder durfde ik de strak aangetrokken remmen ietsje te laten vieren. Ik bewoog zelfs al wat mee op de muziek zonder er als een boomstam bij te staan. Ik hield nog wel de boel om me heen in de gaten. Maar goed, dat stond ik mezelf maar toe...

Na een time out buiten in de frisse lucht was ik klaar voor de volgende ronde. Opnieuw de tent in en dit keer zonder een versnelde hartslag. Wat een verademing was dat! In mijn gedachte herhaalde ik mijn belofte aan mezelf en ineens had ik een wel heel bijzondere ontmoeting. Ik ontmoette mezelf. Dat was bizar! Ik maakte kennis met die geremde, angstige vrouw. En ik schudde haar denkbeeldig de hand. Samen besloten we om er een feestje van te maken. Met een nieuwe volle beker Radler in mijn hand voelde ik het ritme van de muziek mijn lichaam binnen dringen en voordat ik het doorhad danste we erop los. Ik kon wel schreeuwen: KIJK MIJ!!!

Zijn in het nu... ik kan het!

De belofte aan mezelf en de troostende gedachten dat ik in het nu ben hebben er voor gezorgd dat ik krachtiger werd. Dat ik dat klote stemmetje met mijn eigen stem naar de achtergrond kon verbannen en ik voor het eerst écht mocht genieten van een feestje. Er was niets dat mijn avond nog kon verpesten. Toch...?

Even zag ik naast me een man staan. Een man die me deed denken aan die ene man die ervoor gezorgd heeft dat ik bang was om uit te gaan. Ik dacht aan mijn gedachten; ik ben hier, ik ben in het nu in mijn eigen kracht. Ik vond de kracht terug en heb even naar die man gekeken. Hij leek niet eens op mijn dader. Waar maak ik me dan druk om? Ik ben toen naast mijn eigen man gaan staan. Hij sloeg zijn arm om me heen en ik voelde me weer oké!

Ik mag zeggen I DID IT en ik heb een hele leuke avond gehad. Ik mocht de andere kant van mezelf even in de ogen kijken en dat wat een echte drempel was verandere in een overwinning voor mij! Met een glimlach dook ik om 02:45 uur mijn bedje in en werd ik met diezelfde glimlach ook weer wakker.

♡