Veelvuldig heb ik dit in mijn zoektocht naar liefde ervaren.

Het werd me steeds duidelijker dat de mensen om me heen hier niet op deze wereld zijn om aan mijn verwachtingen te voldoen, net zoals ik er niet ben om aan hun verwachtingen te voldoen.

Ons levensdoel is om weer te voelen dat we genoeg zijn. Dat we altijd genoeg zijn, in elke situatie. En dat als we proberen bij iemand te zijn, is het enige dat telt dat je bij elkaar bent omdat je dat wilt, je van elkaar houdt en je je goed voelt bij elkaar. Zonder de verwachting dat dit in de toekomst weer zo moet zijn. Leven vanuit het moment is de grootste uitdaging, maar bevat tevens het allergrootste geluk.

Steeds meer en meer realiseer ik me dat om echt diep gelukkig te zijn met een andere persoon, je die ander niet nodig moet hebben. Zonder verwachtingen, afhankelijkheden en belangen. Dat is een enorme uitdaging, omdat we ergens allemaal hopen dat iemand ons komt redden van de pijn en donkerte die in ons zit. Dat we iemand vinden waarbij we mogen schuilen en veilig zullen zijn. En het mooiste inzicht zit in het besef dat wij zelf die persoon zijn.

En dat iedereen om ons heen, waar we een diepe band mee voelen en van houden, geen taak heeft. Maar dat alleen onze zielen vanuit vrijheid kiezen om bij elkaar te zijn. En dus op elk moment ook weer mogen kiezen om een ander pad te kiezen. En in die ruimte en vrijheid kan - zo heb ik ervaren - de diepste en meest zuivere verbinding ontstaan.

Ik streef er elke dag naar dat de bubbels van liefde en fijnheid in me blijven stromen. Ongeacht wat mensen om me heen wel of niet doen. Dat vraagt de skills van een ware evenwichtskunstenaar. En ja, soms val of wankel ik, maar steeds vaker blijf ik staan of loop ik zelfs door vanuit balans. En op die momenten voel ik dat ik echt thuis ben. In diep geluk en dankbaarheid.