Ik heb een man, twee gezonde kinderen, een lieve hond, een huis wat steeds meer een thuis word, een eigen Kinderkapsalon en lieve mensen om me heen. Is dit dan nóg niet genoeg?

Jawel. Dit is genoeg. Genoeg om dit geluk in liefde te koesteren en te omarmen. En geluk heb ik. Op vele fronten en daar ben ik me meer dan ooit van bewust.

Waarom heb ik het geluk dat ik er nog mag zijn?

Maar waarom voel ik me niet gelukkig dat ik er ben?

Geluk hebben en gelukkig zijn is iets heel anders. Ik voel belemmeringen die als hindernissen op mijn pad liggen waardoor ik (nog) niet gelukkig kan zijn. Ik ben bereid de hindernissen te nemen en aan te gaan wat er komt. Maar, mijn hoofd, mijn opdrachtgever, laat duidelijk merken dat het niet de bedoeling is dat ik die hindernissen neem. Hij wil niet dat ik gelukkig ben en hem dan vervolgens vergeet of niet meer nodig heb. Ik mag me gaan bevrijden van hem en de verbinding gaan leggen die ik zo graag wil. De verbinding tussen mijn hoofd en mijn hart. De aanleg is al in volle gang. Telkens als ik er een stukje aan wil leggen word ik teruggefloten. Ik luister naar mijn opdrachtgever en bouw toch verder. Hij schreeuwt dat ik dan maar moet boeten voor het harde werken aan die verbinding. Ik mag niet gelukkig zijn. Dan ben ik de baas. Dan heb ik de controle, de regie. En heb ik hem niet meer nodig. Dit mag niet en voordat ik het weet word ik meegetrokken in een lage energie en als ik niet in mijn kracht sta ben ik hier niet tegen op gewassen. Waarom heeft hij nog zoveel grip op mij?

Hij pakt mij keer op keer op mijn zwakke plek. Mijn emoties. Die stomme klote emoties die te pas en te onpas, uit het niets, ineens pats boem aanwezig zijn. Ze mogen er alleen niet uit. Ik mag ze niet vrijlaten.

"Aaach, gewoon even flink hard schreeuwen, schoppen of slaan".

Ik kán dat niet. Ik dúrf dat niet. Ik mág dat niet!

Al zoveel goedbedoelde adviezen heb ik mogen krijgen maar nóg sta ik het mezelf niet toe.

Het belemmert me.

Boosheid, verdriet, onmacht en frustratie. Deze emoties probeer ik met man en macht weg te duwen maar net als die bal die je onder water probeert te duwen, vinden ook deze emoties een weg naar boven.

Af en toe piepen ze er toch bovenuit en dan weet ik niet wat ik moet doen. Wat moet ik doen met verdriet? Wat moet ik doen met boosheid, onmacht en frustratie? Ik wil ze kunnen temmen en ze mij niet uit balans laten trekken maar waarom sta ik dit mezelf niet toe?

Van de ene kant wil ik deze emoties niet voelen en doorvoelen en van de andere kant weet ik dat ik ze moet voelen en doorvoelen om ze vrij te kunnen laten.

Hierbij is het weten en het voelen met elkaar in gevecht. Doodmoe word ik daarvan.

Willen, en niet kunnen.

Kunnen, en niet mogen.

Toelaten, en dan boeten.

Mijn volwassen ik wil het zó graag omdat ik dan weer verder kan bouwen aan mijn verbinding. Alleen, ik mis de échte kracht om te kiezen voor mezelf. De angst om te kiezen voor, en te bouwen aan mijn geluk zorgt voor een continue gevecht in mijn hoofd waardoor mijn zelfvertrouwen op de proef word gesteld en ik weer enorm twijfel aan mijzelf en voor de veilige weg kies. De emoties onder water drukken zodat ze niet zichtbaar aan de oppervlakte drijven. Maar hoelang houd ik dit nog vol met een half volle of half lege batterij?

Ik heb mijn hand op gestoken en om hulp gevraagd.

Alleen kan ik het niet. En wat ik al meer dan eens heb mogen ervaren is dat ik niet alles alleen hoef te doen en dat er altijd wel iemand is die mijn hand vast pakt. Ik moet hem alleen wel uitreiken...

Alleen als ik mezelf toesta om deze emoties te durven voelen en ze écht onder ogen te zien, kan ik eindelijk de reis van mijn hoofd naar mijn hart maken.

De langste, leerzaamste en meest intense reis van mijn leven. En als mij dit lukt en ik op mijn 'zonnetje' mag gaan staan en mezelf een plek mag geven op deze wereld, dan weet ik zeker dat ik gelukkig ben en het geluk heb dat er na de negatieve ervaringen ook meer positief licht op mij gaat schijnen.

Wat was, dat was

Wat is, dat is

Wat komt? Dat weet ik nog niet...

♡