Wel is het zo dat naarmate je meer en meer van het trauma heelt in jezelf, die triggers veel minder vaak voorkomen en ook veel makkelijker te handelen zijn. Soms voelt het als een briesje, waarbij je gewoon in het nu kan doorgaan met je leven. Maar vaak voelen ze heftiger dan dat.

Ik heb in mijn leven onvoorstelbaar veel triggers gehad. Er waren zelfs tijden dat vrijwel alles me triggerde en ik daardoor vrijwel niet in het heden kon leven. Gelukkig zijn de triggers nu vrijwel niet meer aanwezig en voelen ze vaak als een licht ongemak. Maar hoe anders is het geweest. Een voorbeeld:

Opeens voel ik een toenemende spanning in mijn lichaam. Ik bal mijn vuisten, voel pijn in mijn nek en ervaar dat al mijn spieren strak zijn aan gespannen. Samen met een vriendin loop ik winkel in en winkel uit: niet echt het moment om in huilen uit te barsten of een paniekaanval te krijgen. En dus zet ik mijn nagels in mijn handen, en doe net alsof er niks aan de hand is. Maar hoe ik ook mijn best doe, de spanning neemt toe, evenals de angstgedachten in mijn hoofd. Ik voel een enorm sterke kracht me naar het verleden trekken. De exacte situatie weet ik niet, al zie ik wel enkele beelden. Dan is het al tegen etenstijd en besluiten we naar huis te gaan. Haar man heeft immers de hele dag in de keuken gestaan om mijn favoriete gerecht te maken. Mijn ademhaling is steeds hoger, en ik begin het gevoel te krijgen dat ik stik. Maar nee, ik moet me rustig houden, ik moet zo eten, er komt immers nog visite ook. Maar eenmaal thuis kan ik de tranen niet meer tegenhouden, zit mijn keel op slot en zie ik duidelijk de situatie waarin ik zit. Mijn vader geeft me klappen, omdat ik niet genoeg eet van het eten dat hij heeft klaargemaakt. Ineens begrijp ik mezelf, voel ik compassie voor dat kleine meisje en besluit ik het mijn vriendin te vertellen. Tranen stromen over mijn wangen, maar oh wat lucht dit op. "Je hoeft hier helemaal niks", zegt ze. "Je mag helemaal jezelf zijn."

Hoe mooi is het als zowel anderen als jijzelf in liefde en zachtheid kan zijn met de storm die op dat moment in je raast. Want het enige dat een trigger echt is, is pijnlijke energie die gezien wil worden en liefde wil krijgen. Omdat jij altijd helemaal oke bent. Met je triggers, met je trauma, je angsten en je liefdevolle hart, dat alleen maar zoekt naar een veilige plek. En triggers zijn als het ware de wegwijzers daarbij.