De kleine Karin die opgesloten zat in de volwassen Karin. Liefde gevend naar de buitenwereld maar totaal niet liefde gevend naar degene die het het meeste nodig had, namelijk haarzelf. Ze mag zichzelf gaan laten zien. Maar hoe dan?

Geef je innerlijk kind, dat kleine meisje, liefde, knuffel haar, zie haar, hoor haar. Dat werd zovaak tegen mij gezegd, maar hoe doe je zoiets? Ik kreeg wel adviezen maar waarom kon ik er niets mee?

Ik snapte het niet en de boosheid naar mezelf werd alleen maar groter. Ik wilde dat kleine meisje eigenlijk helemaal geen liefde geven. Waarom zou ik dat doen? Waarom zou ik haar troosten en bij de hand nemen om samen ons pad te bewandelen? Ik had haar niet nodig. Toch?

Het is nu twee jaar later en ik kan écht kijken naar mijn tekening die eigenlijk gemaakt is door een hele andere Karin. Een Karin die nog totaal geen idee had wat ze moest doen. Een Karin die zich nog nooit zo kwetsbaar heeft gevoeld als bij het maken van deze tekening. Een Karin die, niet naar haar gevoel ging en al helemaal niemand een kijkje liet nemen in haar wereld. Want stel je voor dat iemand ziet wat er zich werkelijk afspeelde. Een wereld van puinhoop, negatieve gedachten en toneel spel. Als geen ander wist ik hoe ik zo perfect mogelijk een stevige muur om me heen kon bouwen.

Inmiddels is mijn innerlijk kind, de kleine Karin, steeds meer in beeld. Er zijn momenten dat ik hele gesprekken met haar kan voeren. Bizar maar zo fijn. Ze komt beetje bij beetje meer tevoorschijn en ze heeft mij vooral heel hard nodig. Ik kan beter met haar overweg omdat ik heb leren luisteren naar de boodschap die ze me wilde vertellen namelijk:

"kijk nou naar me, ik ben nog een kind. Ik kan er niets aan doen dat grote mensen zich niet kunnen beheersen. Dat ik grotemensendingen moest doen terwijl dat helemaal niet oké is. Ik ben niet schuldig! Echt niet!"

Na me zoveel jaren schuldig te hebben gevoeld kan ik nu hardop zeggen dat het niet mijn schuld was! En toen ik dit durfde uit te spreken verandere er iets in mij. De kleine Karin huilde omdat ze eindelijk de erkenning kreeg waar ze al zolang naar vroeg. Maar ik wilde haar niet horen.

Het is nu twee jaar later en ik ben trots op waar ik nu sta. Ik heb nog het e.a op te ruimen maar de grootste drempels heb ik al genomen dus, kom maar op. Ik pak alles aan op weg naar heling.

Ik ben er nog niet maar ik ben verder dan ik gisteren was.

♡