5 oktober 2022. "Goedemiddag, bedankt voor het indienen van uw aanvraag. Door gebrek aan objectief bewijs nemen wij uw aanvraag niet in behandeling. Uw medische informatie zegt doorgaans alleen iets over het letsel dat u opliep, maar niet over de aanleiding. Uw informatie is niet afkomstig uit een andere bron dan uzelf. De waarde van wat er is gebeurd is dan ook te gering."

En hier mocht ik het mee doen. 
Ik werd volledig omver geblazen door dit ene, onaangekondigde telefoontje van het Schadefonds. Verdrietig dat mijn verhaal niet gehoord werd. Dat ik niet geloofd werd. Het voelde alsof ik alle moeite en al het vechten voor niets had gedaan. "Zie je nou wel! Ik word niet geloofd!" Dit deed me heel veel pijn. 

Toen ik het bijltje erbij neer wilde leggen ontplooide zich een soort kracht die ik nog nooit eerder gevoeld had. Een krachtige stem in mij zei dat ik niet mocht opgeven. Dat ik mag vechten voor mijn gelijk. Ik diende uiteindelijk een bezwaarschrift in en ik werd uitgenodigd voor een hoorzitting waarin ik mijzelf mocht verdedigen. Zo gezegd, zo gedaan.

Op 25 november 2022 heb ik volledig vanuit mijn eigen kracht mezelf laten zien, mezelf laten horen en heb ik een stem gegeven aan mijn eigen waarheid. Ik had geen enkele invloed meer op de beslissing die hieruit voort zou vloeien. En weet je? Het maakte me eigenlijk niet eens meer wat uit. Ik stond volledig achter mijn woorden, achter mijn kracht en achter mijn eigen waarheid en dat gaf mij die boost die ik nodig had om mijn negatieve gedachten om te buigen in een trotse, positieve gedachte. I DID IT! Ik omarmde het trotse gevoel dat ik bij me droeg en het herinnerde me eraan dat ik nog niet zoveel ervaring had met dit gevoel en wilde dit het liefst nooit meer loslaten. 

Vandaag, 6 januari 2023. "Goedemorgen, ik heb goed nieuws voor u. Naar aanleiding van de hoorzitting zijn we er unaniem over eens dat uw verhaal als zeer aannemlijk wordt geacht. Ik mag u laten weten dat wij u de erkenning toewijzen en overgaan tot het uitbetalen van een schadevergoeding."

Jaren van vechten, gevechten in en met mezelf, onzekerheid, eenzaamheid, angst en veel, heel veel verdriet worden erkend. Ik word gezien! Ik word gehoord! En, ik word geloofd!  Tranen van ongeloof stromen. Ik mocht mezelf het meest waardevolste cadeau ooit geven. Ik mag op mijn eigen kracht vertrouwen en trots zijn op wat ik bereikt heb met het bewandelen van mijn proces. Mijn pad, mijn route naar zichtbaarheid en zelfwaardering. 

Ik mocht uit mijn schaduw stappen en in het licht gaan staan. Ik mocht mijn onzichtbaarheid zichtbaar maken en opstaan voor mezelf. En weet je? Het voelt zo onwijs goed! Dit gun ik jou ook.