In de periode dat ik zo verlangde naar goedkeuring en positieve feedback, raakten deze oordelen me heel diep. Ze sloegen de zorgvuldig opgebouwde bodem weer onder mijn voeten vandaan. Maar toen ik langzaam steeds iets meer naar mijn minder fijne eigenschappen durfde te kijken, kon ik ook de oordelen wat beter relativeren. Daardoor wist ik als het onzin was en schudde ik het sneller van me af, en als er een kern van waarheid inzat gebruikte ik het oordeel als levensles.

Maar ik leerde nog iets. Dat mensen die oordelen uiten, daarmee eigenlijk proberen te ontsnappen aan het zelf veroordeeld worden. Let maar eens op dat de oordelen die mensen geven, vaak ook betrekking hebben op hunzelf. Dat ze je bijvoorbeeld dik noemen, omdat ze ook zo naar zichzelf kijken en zo bang zijn daarover oordelen te krijgen. Ze leggen de aandacht op jouw mislukkingen, zodat niemand die van hun ziet.

Uiteindelijk gaan oordelen die anderen je geven, dus nooit over jezelf. Het gaat over hun, alleen kan er wel een kern van waarheid zitten. En als je die waarheid kan zien, zegt dat heel veel over jou. Over dat je wil leren, wil groeien, wil uitstijgen boven al het niet fijne. En daar mag je heel trots op zijn.

Iedereen worstelt met onzichtbare innerlijke demonen en trauma's die je misschien nooit helemaal begrijpt, en die soms worden geprojecteerd op anderen om niet naar binnen te hoeven kijken. Laat anderen dus denken en voelen wat ze denken en voelen. Je kunt niet controleren wat anderen vandaag van je denken. Jouw verantwoordelijkheid - en jouw vrijheid - ligt in wat JIJ denkt en voelt, zegt en doet.