Vroeger zorgde ik helemaal niet goed voor mezelf. Een wandeling maken om mijn zenuwstelsel te kalmeren zo halverwege de middag vond ik egoïstisch en verkeerd. Iedereen en alles om me heen kwam eerst. Ik offerde regelmatig mijn behoeftes op en liet mezelf voortdurend in de steek, omdat ik niet geloofde dat ik het waard was. Ik was enorm bang om afgewezen te worden en alleen te zijn. Ik gaf tot ik helemaal geen energie meer had en dan nog een beetje meer. En uiteindelijk was ik uitgeput, wrokvol en heel verdrietig.

Nadat een een man me weer vol verwijten afwees, zwoer ik dat ik dit zou veranderen. Ik was vastbesloten om erachter te komen wat het betekende om voor mezelf te zorgen en van mezelf te houden. Vanuit deze uitgebrande, uitgeputte ruimte begon ik aan mijn reis naar zelfliefde. Ik begon de reis terug naar mezelf.

Ik begon met mezelf te daten, ik begon mezelf simpele vragen te stellen zodat ik mezelf weer kon leren kennen. Ik begon nee te zeggen tegen mensen die me nauwelijks energie gaven. En ik begon ja tegen mijzelf te zeggen. En begon lange wandelingen en lange cabrioritten te maken. Ik gaf mezelf steeds meer de tijd om te onthaasten, te voelen en te verwerken. Ik begon rust en momenten van stilte tot prioriteit te maken. Ik leerde diep ademen en ik leerde wat deze gevoelige vrouw nodig heeft om te functioneren in een drukke wereld die niet gecreëerd is voor mensen zoals ik.

Deze empaat heeft heel veel dingen nodig en dat is ok. De manier waarop ik in elkaar zit omarmen in plaats van te beoordelen, was een game changer. Zelfliefde en zelfacceptatie is wat mijn vibratie verhoogt en de diepste verlangens van mijn ziel beantwoordt.