Wie ben ik?

Ik ben Mascha van Reenen (50), moeder van twee volwassen dochters. Ik heb een LAT relatie, waar twee jongens van 12 en 15 bij horen. Ik ben ongeveer 1,5 jaar vrijwilliger bij Project Speak Now. Ik ben online coach en met Marina samen doe ik 1x per maand de Talking Circle in Broek in Waterland. (dat ligt 5 minuten ten noorden van Amsterdam Noord, het stukje Amsterdam waar ik mijn puber jaren heb doorgebracht) Broek in Waterland is de plek waar ik woon, al 23 jaar. Dat klinkt als stabiel, zoveel jaar op dezelfde plek wonen. Niets is minder waar.

Al is het geen hobby van mij, maar verhuizen is een van mijn bezigheden die, waar ik pas veel later achter kwam, zijn voortgekomen uit onrust. Toen mijn ouders gingen scheiden ben ik al vaak verhuist. Zo heb ik vier basisscholen gehad in zes jaar tijd. Het verhuisritueel heb ik voortgezet vanaf mijn 18e, toen ik voor het eerst ging samen wonen.

Zoals alle vrijwilligers voor de stichting heb ik ook een seksueel misbruik verleden. Mijn stiefvader, die maar drie jaar in mijn leven was, heeft mij misbruikt. Maar, omdat ik jarenlang vond dat het maar drie jaar was, was het toch allemaal zo erg niet? Ik was elf toen hij weer uit mijn leven ging. Dus waarom zou ik er daarna nog last van moeten hebben? Hij was toch weg? Dus stopte ik het misbruik ook weg.

Jaren later, tijdens mijn tweede middelbare school, die ik niet heb afgemaakt, voelde ik ergens van binnen dat er iets was. Ik had een spanningsboog als een garnaal. Alles, maar ook alles was interessanter dan school. Excuses om niet te verschijnen in de klas werden steeds fraaier. Tot mijn trucendoos leeg was. Toen ben ik naar de school psycholoog gegaan en vertelt dat het wel eens aan het misbruik kon liggen. Dat was de enige ‘smoes’ die ik nog niet had gebruikt. Het enige wat ik natuurlijk wilde was gehoord en gezien worden. Maar daar kon ik zelf nog helemaal niet bij. Want ik wérd namelijk wel gezien.

Zij, die knap is, zij die altijd alle jongens kon krijgen, zij die lekker kon praten, zij die sociaal was, zij die altijd de leukste en grappigste was, zij die altijd geluk heeft met baantjes, vriendinnen, uitjes…

Ik vond daarom zelf ook het hele misbruik verhaal maar aanstellerij. Waarom?

Omdat ik dacht, als je misbruikt bent, je een zielig hoopje mens bent, dat je niet functioneert, dat je geen aandacht hebt van jongens/mannen, dat je er triest uitziet, dat je jezelf niet verzorgt, dat je geen seks hebt.

Als ik dit typ, kan ik echt vanuit mijn diepste zeggen: Hoe in de war was ik dan???

Mijn binnenwereld sloot totaal niet aan op mijn buitenwereld. En ik deed er alles aan om het passend te maken. Ik deed maar wat. Ik probeerde de normale weg te volgen. Om een soort houvast te hebben. Ik had een onrust van hier tot oneindig.

Maar dat zag ik helemaal niet, want ik volgde toch die normaal weg! (Huisje, boompje, beestje, kindjes) Enerzijds klopte die keuzes, anderzijds klopte ze van geen kanten.

Enerzijds was ik de de clown en had ik de lachers op mijn hand. Anderzijds was ik eenzaam en voelde ik mij alleen.

Er woekerde een interne oorlog in mijn hoofd. Wat wil ik, wat niet, wie ik ben ik???

Nu kan ik volmondig zeggen: Ik ben Mascha van Reenen, ik ben traumaseksuoloog, coach en naast mijn praktijk heb ik al 18 jaar een bedrijf in de haar, make-up en stylingbranche. Ik werk veel met fotografen, videomakers en voor bedrijven, aan hun personal brand. Ik werk dus met mensen, aan hun buitenkant en aan de binnenwereld. Een gouden combinatie. Dit moet namelijk in balans zijn. Mijn eigen zoektocht was zo’n 30 jaar. Een reis waar ik nog elke dag van geniet en waar ik ook van genoten heb, ondanks het misbruik. Ik heb nergens spijt van, omdat ik nu alles kan herleiden.

Ben ik elke dag een blij ei, mrs Positivo, de leukste vrouw op aarde, die je heel graag om je heen wilt hebben? Nee. Echt een nee. Probeer ik wel alles eruit te halen om daar dichtbij te kunnen komen? Ja!

Wat mij daarin helpt is successen schrijven. FOCUSSEN op wat er wel is. En als ik het opschrijf, hoor ik een paar stemmen van mensen in mijn hoofd: Heb je haar weer….

Mijn successen van de afgelopen 48 uur:

Delen met een vriendin, dat ik een dipje had. Resultaat, het maakt het lichter en ze gaf mij inzichten. Ik voelde mij een stuk beter daarna.

Ja gezegd om een blog te schrijven.

Goed gesprek met mijn dochter over een serie die zij gezien heeft over misbruik.

Ja gezegd tegen een oud klasgenoot om haar presentatie te gaan kijken, ondanks ik eigenlijk vrij was. Maar ik ondersteun haar, ik zou dat zelf ook tof vinden als iemand het voor mij kan doen. Dus heb ik ergens anders een paar uurtjes vrij gepland.

Kaartjes gekocht voor een voorstelling, Patrick Laurey. Ik vind hem geweldig. Daar word ik vrolijk van.

Gemediteerd. Na tig keer uitstellen en na jaren niet te hebben gedaan. (Mijn overtuiging, ik ben toch geen zweefteef)

Zwaar op mijn smoeltje gegaan voor de deur. Wat heb ik geleerd: loop gewoon 2x van je auto naar je huis, ipv in 1 x met 4 tassen. (ook fouten maken die je kunt corrigeren, is een succes)

Wat zijn jouw successen de afgelopen 48 uur? Deel ze eens met een vriendin, je man, een lotgenoot of de hond. Ik heb namelijk ook een hond en die vindt het geweldig als ik tegen hem aan ouwehoer. Zolang ik de woorden: Bal, mee, werken, snoepje, vriend en Maroesha en Britt maar vermijdt. (De twee laatste zijn mijn grootste trots, dochters van 23 en 26)

Heb je tips, wil je een onderwerp terug vinden in mijn blog, let me know.

Liefs Mascha