Mijn ouders gingen altijd een maand op vakantie naar Italie. 
Wij (de kinderen) mochten in hun eerste levensjaar niet mee met mijn
ouders. Mijn zus is toen naar mijn opa en oma geweest en ik ging naar
de (stief)zwager van mijn moeder.

Mijn vader ging op een dag, ipv naar zijn werk, op de hoek van de straat
staan wachten totdat mijn moeder mij, mijn zus en mijn broertje naar
school bracht. Mijn vader ging terug naar huis en heeft zijn
kleding gepakt en een briefje op tafel gelegd en is weggegaan.

Toen wij uit school kwamen zat mijn moeder aan de keukentafel te huilen.
Mijn vader was weggegaan. Wij, de kinderen, begrepen niets van wat er
precies aan de hand was. Wij hebben mijn vader vier maanden lang niet
gezien of gehoord. Wij wisten niet waar mijn vader was en of wij hem
überhaupt nog zouden zien. 

Dit heeft op ons als kleine kinderen een behoorlijke impact gehad. 
Ik was stapelgek op mijn vader. Ik denk dat ik hierdoor mijn hart heb
gesloten. Ik wist als kind hierdoor niet meer of er nog iemand voor mij
zou zijn. Mijn moeder is hierdoor geestelijk behoorlijk belast. Ik heb
hier heel veel last van gehad. Mijn beide ouders waren niet
beschikbaar voor mij. Lijfelijk waren ze aanwezig maar geestelijk waren
ze er niet voor mij. Voor mijn gevoel heb ik het altijd zelf moest doen.
Ik kon niemand vertrouwen.

Als klein kind heb je geen idee wat je aan doen bent. En als je dan 
volwassen bent, weet je niet beter dan dat je het op deze manier doet en
had ik geen idee dat het niet kloppend was.

Toen ik zes jaar oud was gingen mijn zus en broer de eendjes voeren. 
Mijn broer en ik moesten op een bankje gaan zitten zodat mijn zus de
kruimels uit de zak kon gooien naar de eendjes. Mijn broer is opgestaan
en naar mijn zus gelopen en viel in het water. Mijn broer was pas
vier jaar oud en kon niet zwemmen. 

Iedereen was aan het gillen en roepen. Uiteindelijk moest mijn zus
er achteraan springen om mijn broer te redden. We zijn thuis gekomen en
ik ben op een stoel gaan zitten en heb twee uur voor mij uit zitten
staren. De huisarts kwam langs voor mijn broer en deze vertelde tegen
mijn ouders (nadat hij mij zag zitten) laat haar maar zitten ze komt
vanzelf wel terug. Ik bleef zitten en er is daarna nooit meer over 
gesproken. 

Ik werd wederom misbruikt maar nu door de voetbalcoach van mijn
broertje. Dit is uiteindelijk gestopt omdat ik bij een andere club
wilde voetballen. 

Voor mij is het misbruik altijd erg ingewikkeld geweest omdat ik het
eerste misbruik heel lang niet kon herinneren terwijl ik wel
veel lichamelijke problemen had die wel bij het misbruik hoorden. 

Bij mij kwam het hele misbruikverleden eruit toen ik samen met mijn
moeder bij haar huisarts was voor iets voor mijn moeder (dementerend). 
Mijn moeder vertelde ineens, vanuit het niets dat zij door haar
(stief)zwager was misbruikt. Bij mij ging op dat moment het licht
uit.

Ik weet niet meer wat de huisarts allemaal tegen haar of ons gezegd
heeft,hoe ik daar ben weggegaan en hoe ik thuis ben gekomen. Ik voelde 
mijn hele lijf tintelen en het voelde alsof er een bus over mij heen
gereden had. Dit was zo heftig voor mij en toen kwamen er heel veel
herinneringen naar boven over het eerst misbruik. Het zit nog wel 
in mijn lijf en ik voelde echt mijn lijf bijna ontploffen hierna. 
Doordat ik zo klein was toen het misbruik startte is er ook een heel
deel weg. Ik kon het nog niet delen.

Uiteindelijk bij mijn eigen huisarts geweest en deze nam mij meteen
serieus en verwees mij door voor hulpverlening. Ik was zo
zenuwachtig omdat ik moest vertellen wat ik had meegemaakt en dat ik
hulp nodig had. Zouden ze mij wel geloven? Mijn huisarts nam mij gelijk
serieus en heeft mij altijd mijn gang laten gaan. Als ik vroeg om 
bepaalde hulpverlening kreeg ik altijd een doorverwijzing zonder heel
veel vragen. Dit gaf mij zoveel rust, dat ik uiteindelijk ook naar haar
durfde te gaan om te vragen.

Met mijn moeder durfde ik het niet te delen omdat ik nooit een hele 
goede band met haar heb gehad. Ik heb éénmaal aan haar gevraagd waarom
zij mij bij deze man achterliet voor een maand toen ik pas 11 maanden 
oud was terwijl zij hetzelfde met hem had meegemaakt. Het enige antwoord
wat ik kreeg was: "ach Nicole, jij was nog zo klein dat zou hij nooit 
doen." Ik ben volledig dichtgeklapt en op dat moment heb ik het over 
koetjes en kalfjes gehad. Dat was het enige wat ik kon, er niet over 
praten.

Ik was zo boos op mijn moeder! "Hoe kun jij je eigen kind voor een
maand bij iemand neerzetten die jou zelf heeft misbruikt?" Ik begrijp 
dat tot op de dag van vandaag nog steeds niet en ben daar nu nog steeds
heel boos over.

Ik ben blij dat ik niet verteld had wat er met mij was gebeurd.
Ik dacht dat ze had mij nooit geloofd. Ik heb het ooit met mijn tante
besproken omdat zij ook door dezelfde man is misbruikt. Zij geloofde
mij wel. Maar doordat zij aan de andere kant van het land woonde heeft
zij het niet meegekregen maar ze was niet verbaasd dat het was gebeurd
bij mij.

Doordat het zo'n weerwar was aan gevoelens en emoties in mij, ben ik 
het langzaam gaan ontrafelen. Samen met mijn hulpverlener en 
uiteindelijk twee keer Psytrec.

Dingen die voor mij heel normaal waren maar wat achteraf met mijn 
misbruik te maken had vond ik zo moeilijk. Om dat te zien als gevolg 
van mijn misbruik. Ik vond namelijk dat ik niet moeilijk of ingewikkeld
moest doen. 

In mijn volgende blog ga ik wat dieper in op mijn therapie en welke ik
gevolgd heb.