Het was 17 februari de dag dat mijn dochter vier jaar oud werd. Door de
scheiding van mijn ouders hebben mijn ouders nooit meer samen in een 
ruimte kunnen zijn. Ik had niets van mijn vader gehoord en dat vond ik 
wel raar. Mijn kind was jarig en ik was 3 maanden zwanger wat we wilden
vertellen aan iedereen. We hadden een hele leuke verjaardag en iedereen
was blij met een nieuw wereldwonder die nog veilig in mijn buik zat.

De volgende dag dacht ik veel aan mijn vader. Waarom had ik niets van 
hem gehoord? Terwijl ik van alles aan het overdenken was
kwam ineens de gedachten dat hij misschien wel is overleden. Terwijl ik
daaraan dacht belde mijn broer mmet de mededeling dat mijn vader
overleden is. 

Mijn vader werd net door begrafenisondernemer meegenomen en de politie
was aanwezig. Mijn vader bleek te zijn overleden door overmatig 
drankgebruik samen met zijn diabetes. Van de politie hoorde wij
dat hij waarschijnlijk de dag ervoor was overleden (op de verjaardag van
mijn dochter).

Het was een verdrietige periode. Het plotselinge overlijden en alle
gevoelens die daarbij horen. Een band had ik niet echt met hem, 
maar is wel mijn vader. 

De pastoor had alles heel mooi in elkaar gezet. Wij moesten mijn vaders
leven zien als een vaas die stuk was gegaan, en hierdoor heeft iedereen
zich aan de scherven gesneden en pijn gedaan. 

Bij het graf stond een mandje met scherven. De pastoor vertelde 
dat we allemaal een scherf mochten pakken en deze op zijn kist 
mochten gooien. Hiermee lieten we de pijn achter en het goede van hem 
namen we mee. Ik heb hier zoveel aan gehad. Mij vader heeft me altijd 
pijn gedaan doordat hij er niet was voor me was.

In mei wilde ik opstaan vanaf de bank en ik kon niet meer omhoog komen,
in paniek de huisarts gebeld. Bleek dat ik bekkeninstabiliteit had en 
hierdoor heb ik negen maanden op krukken gelopen.

In augustus is mijn zoon geboren. Na zes weken bleken er toch wel wat 
problemen bij mijn zoon waarmee ik jaren in de weer ben geweest.
Inmiddels is hij een volwassen kerel die zijn plek in de maatschappij 
heeft gevonden met zijn beperkingen. 

In januari zakte ik in elkaar. Ik kon niet meer. Geestelijk was ik 
uitgeput door het afgelopen jaar. Ik wilde niets meer. Mijn huis was 
een zooitje, mijn kinderen verzorgde ik wel maar zodra mijn dochter op
school was ging ik weer op de bank zitten en niets doen. 
Ik weet nog heel goed dat ik een keer vanuit mijn werk naar huis reed 
en dacht als ik nu aangereden word en overlijd heb ik rust. 

Mijn huisarts verwees mij door naar een psycholoog. Hier heb ik veel 
gesproken over de scheiding van mijn ouders, maar ook over het misbruik
tussen mijn negende en twaalfde jaar.

Ik vond het zo moeilijk om hierover te praten. De psycholoog gaf elke
keer een voorzetje en ik kon alleen maar voor mij uit kijken. Ik wist 
ook niet wat er de eerste keer gebeurde. Ik draaide mijn hoofd weg en 
kon alleen maar strak naar één punt op de muur kijken. Ik hoorde wel wat
ze zei maar het was alsof ik onder een stolp zat en het anders hoorde 
dan ik gewend was. Ik voelde de paniek in mijn lijf. Mijn lijf dat zo 
gespannen was. Wat was dit? wat deden mijn lijf en mijn hoofd? Ik 
herkende dit niet. Ik heb dit nog nooit gehad. Doordat ik niet begreep
wat mijn lijf en hoofd deden met mij raakte ik in paniek. 
Ik wilde praten, maar ik kon het niet, er kwamen geen woorden over mijn
lippen. Voor mijn idee was ik de controle helemaal kwijt.

Nu begrijp ik dat ik aan het dissociëren was, maar op dat moment had ik
geen idee. Het was nog nooit gebeurd en hierdoor vond ik het ook heel
eng. Uiteindelijk gebeurde het elke keer als ik met mijn psycholoog over 
specifiek het misbruik ging praten. Ik merkte in de loop van de tijd 
dat ik het ook wel fijn vond om in een cocon te zitten. Daar voelde ik 
me veilig. 

Ik heb vijf jaar bij haar gelopen en heb veel een plek kunnen geven.
Ik zag het leven weer zitten. Ik dacht echt na vijf jaar dat ik alles
een plek had gegeven. Ik kwam er jaren later pas achter dat dit pas het 
begin van mijn pad was. Ik had nog een hele lange weg te gaan.

Mijn psycholoog vertelde mij dat zij het idee had dat er voor mijn 
zevende al iets gebeurd was. Ik kon hier niets mee, ik vond het al 
moeilijk om over het misbruik te praten tussen mijn negende en 
twaalfde omdat ik vond dat het mijn eigen schuld was want, ik had geen 
nee gezegd. Ik heb hem mixed emotions gegeven. Nee, ik herinnerde mij 
helemaal niets, dus er was hiervoor helemaal niets gebeurd. Toch?

Ik vond het misbruik hetzelfde als eten,
drinken, slapen, naar school gaan. Het hoorde erbij. Hierdoor had mijn
psycholoog het idee dat er al iets gebeurd was voor mijn zevende jaar.
Ik wist wel dat ik geen herinneringen had vanaf mijn geboorte totdat 
mijn vader bij ons is weggegaan. Ik had altijd gedacht doordat ik geen
herinnering had dat het mijn de scheiding van mijn ouders te maken had.
uiteindelijk bleek het er wel mee te maken te hebben.

De (stief) zwager van mijn moeder heb ik jaren niet gezien.
Toen ik een jaar of 20 was heb ik hem weer voor het eerst gezien op een
verjaardag van mijn moeder en haar nieuwe man. Ik voelde gelijk dat er
iets niet klopte maar kon mijn vinger er niet opleggen. Hij keek mij
ook erg indringend aan met zijn enorme helblauwe ogen. Als hij mij
aankeek vond ik het heel naar en sloeg mijn ogen neer. Ik was eigenlijk
gewoon bang voor hem. En toch ging er bij mij geen lampje branden.
Ik had op dat moment nog geen idee.

Net als toen ik nog wel eens langs kassen reed. Als ik daar naar keek 
voelde ik mij niet fijn en draaide ik mijn hoofd weg doordat ik, 
achteraf, bepaalde situaties aan mijn misbruik kan linken, maar het
toen nog een onderbuik gevoel gaf. Er lag geen één puzzelstukje op zijn 
plek. Ik had toen nog geen idee dat het een puzzel was en dat elk
stukje van de puzzel belangrijk zou zijn.