Een achtbaan geeft exact weer hoe mijn momenten er de laatste tijd zo'n beetje uitzien. Een bergopwaartse rit met vele prachtige uitzichten die overging op heuvelachtige weggetjes met nieuwe uitdagingen. Ik kreeg te maken met mezelf. Ik zag mijn kracht, ik zag mijn groei, ik zag mijn zelfvertrouwen een boost krijgen maar bovenal mocht ik dit alles ook voelen. Ik genoot ondanks mijn hoofdpijn die steeds erger leek te worden. 'Niet nu, laat me toch gewoon eens genieten zonder jou!' Dacht ik nog.

Ik vervolgde mijn weg en kwam middels een aantal bochten bij een nieuw stuk. De snelheid nam af en ik werd afgeremd. Afgeremd omdat ik niet met volle snelheid een scherpe bocht door kan. Het voelde als een rem op mijn fijne gevoel. Langzaam wist de bewolking mijn hoofd binnen te dringen en even werd ik meegezogen in een negatieve energie. Het zonnetje in mij zakte weg maar probeerde door de bewolking te blijven schijnen. De pijn werd erger en ik baalde dat ik er geen gehoor aan gegeven had.

Mijn leven met alle ups en downs kwamen voorbij. Ik wilde er niet naar kijken want ik voelde me fijn en genoot van alles om me heen. Waarom stonden mijn nagels dan toch in mijn arm? Mijn oude gewoonte, kwam die nou terug? Op dit moment? Waarom?

Blijkbaar vond die stem in mijn hoofd de ruimte om naar de voorgrond te treden. 'Maar hé, eigenlijk hè, vond ik jouw plekje op de achtergrond veel fijner'. Ik wist me optijd te herpakken en dwong die stem om weer achterin plaats te nemen zodat ik mijn eigen koers weer kon bepalen. Tranen kregen de vrije loop maar dat was alleen maar goed. De spanning van het moment maar ook de spanning van wat ik zoal allemaal deed waar ik zo trots op was moesten even gevoeld worden. Het hielp.

Ik stapte weer in en reed door. Ik voelde de warmte van de zon in mijn gezicht waardoor de koude wind bijzaak werd. Om me heen kijkend voelde ik dat ik weer bergopwaarts gebracht werd. Heerlijk. Met mijn voelsprieten alle kanten op hield ik de controle en bepaalde ik mijn koers.

Rijden door het dal deed mij beseffen dat ik extra mag genieten van de bergtop. Dat als ik na een lange weg op het uitzichtpunt sta, ik daar bewust met mezelf mag staan en mág genieten van alles om heen zonder dat een of andere stomme stem zegt dat ik dat niet mag.

Ik heb veel mooie, waardevolle en leuke dingen gedaan de laatste tijd. Iets waarop ik enorm trots ben maar het eigenlijk niet écht mag zijn. De laatste dagen zijn als op de foto, golvend en heuvelachtig met wolken en met zon, met zwart en met wit. Mijn lichaam dat het nu voor de zoveelste keer laat afweten. Alleen omdat ik niet goed zorgde voor mijn innerlijk stuk. Het niet gaf wat het nodig had namelijk erkenning, vertrouwen en waardering.

In plaats daarvan zocht ik de grens van mijn lichaam op en negeerde de signalen die aangaven dat er zelfzorg nodig was. Die zelfzorg en zelfliefde die ik zó hard nodig heb om langer in een positieve flow te blijven zitten zónder meteen weer naar beneden te kletteren... en uitgelachen te worden door die stem.

Foto: Karin Janssen