Later merkte ik dat ik me vooral zorgen maakte over hoe een ander zou reageren op mijn grens. Ik was immers een volleerd pleaser. Dit gedrag heeft me lang heel goed geholpen om niets uit te hoeven leggen. Na verloop van tijd begon ik me steeds vaker af te vragen of dit pleasegedrag mij nog wel langer dient want, wat brengt het mij dat ik het mensen altijd naar de zin wil maken? Eerlijk? Het bracht mij eigenlijk niets anders dan een flinke hoofdpijn, een dosis verdriet, boosheid naar mezelf en een rot gevoel dat ik niet het lef heb gehad om voor mezelf te kiezen. De ander blij en ik? Juist...

Sinds dat mijn verhaal een stem kreeg en ik vaker 'nee' moest zeggen om verschillede redenen, heb ik ervaren dat de enige mensen die boos worden omdat ik grenzen probeer te stellen, degenen zijn die voordeel hadden bij het feit dat ik geen grenzen had. Wat heeft mij dit pijn gedaan en als ik eraan denk voel ik die pijn nog steeds. Het voelde als een bevestiging voor me. "Zie je nou wel dat ik afgewezen word?"

Inmiddels heb ik ook mogen ervaren dat de mensen die om mij geven, mijn grenzen accepteren en vooral respecteren, en de mensen die dat niet doen, zijn misschien niet de juiste mensen voor mij om in mijn leven te hebben. Dit zorgde voor een komen en gaan van mensen in mijn leven. En jeetje, wat heb ik hier énorm veel moeite en last van gehad. Hoe lelijk en hoe gemeen kunnen mensen zijn alleen omdat je eens niet meegaat met de ander!

Opkomen voor jezelf en grenzen stellen is nou eenmaal belangrijk om zo dicht mogelijk bij jezelf te kunnen blijven en om te voorkomen dat mensen opnieuw misbruik van jou maken. In welk opzicht dan ook.

Mijn missie waarin ik iedere dag een beetje beter word:
"Ik neem de volledige regie over mijn eigen leven en IK bepaal wat goed voor me is. Ik probeer de mening van de ander niet meer mijn leven te laten bepalen"

♡

foto: Karin Janssen